Praeludium

[p. 45]

De fluitspeler

voor P.H.

Toen hij oprees uit den ruime slaap,
niet moe meer van den langen tocht
uit eeuwigheid, en hij, nog knaap,
rondom naar een herkennen zocht
van horizon die nimmer wil
gevonden noch verloren zijn...

Toen hij na roomen rust zoo stil
ontwaakte in den glazen schijn
van licht op heuvel, en rondom
de stad zag sluimren klein en blauw,
en blinkend, als met zilvren gom
bestreken, de rivier die nauw
te leven scheen, maar opgenomen
in tijdelooze onaardsche rust -
en toen hij zag de ronde boomen
waarvan de bloesem onbewust
nog witter was in 't morgenmisten...

Toen rees hij recht, met lossen lach
om jongen mond, en, gretig, griste
uit plooival van gewaad bedacht
de zilvren fluit die ongeschonden
elkeen meedraagt uit den tijd
dat hij, nog aan geen stof gebonden,
deelde in de heerlijkheid
van engelen en licht en leven
zonder schaduw. En spontaan
begon in klank een lied te leven
speelsch als water, diaphaan,
en roerend tusschen bosch en hoeve,
rinsch als bramen, koel als gras
dat vochtig staat in schaduwgroeve,

[p. 46]

 

helder als geslepen glas

 

waaruit de Lieve, zonnedronken,

 

lente drinkt en nieuw begeer

 

naar spel in 't rose en bleu-geblonken

 

bloesemen. En heen en weer

 

verwaait de wijs, totdat de bleeke

 

avond groeit alom en stil.

 

De klokken doen de droomen breken.

 

En wáár blijft slechts de schoone wil!