Praeludium (1941)

Praeludium

(1941)–Loe Maas– rechtenstatus

Auteursrecht onbekend

Vorige Volgende



[pagina 42]
Heimlijk hart Ik ken den duistren angst der opgeschrikte hinden ten avond als de wind gaat lachen in het bosch met bronstig-wreed geluid, als een ter dood ontzinde vrouw die hijgend, bleek, het zwarte hoofdhaar los, met steeds herhaalden kreet roept om haar kind, verloren, en vraagt aan boom na boom of daar de kleine ging: zijn oogen waren lief, zijn kroeshaar blond als koren; zijn mond een kleine roos; misschien dat een hem ving en meenam in een vlucht. Maar tusschen al de stammen raakt haar geroep verward en krimpt onzegbaar in tot droefheid van het hart, tot pijn van diepe vlammen. Dan blijft zij staan, verstild, en weet weer het begin: De wellust van het licht. Het juichend samengroeien. De pijnen van 't genot. De krampen van den schoot waaruit na huivre wacht een kleine vrucht kwam groeien, een witte, koude vrucht die vreugd noch droomen bood. Zij weet weer alles nu: het wezenlooze staren; het luistren naar haar hart dat als een gongslag sloeg hoog in haar hoofd. De lach die niet meer wou bedaren. En 't lichaam dat in haat het ijdle teeken droeg. Toen was zij opgestaan. Het huis was toch gesloten? Maar 't raam zag naar het bosch. En plotse razernij joeg haar de velden in. De dunne boomen floten, en grijnzend bleeke maan sprong aan een wolk voorbij en grijnzend weer terug. Had die haar kind genomen? De nacht had zijn plezier aan haar immens verdriet? Zij lachte, lachte luid; daar achter al die boomen leefde toch haar kind! Zij hoorde toch zijn lied!
[pagina 43]
En dierlijk werd haar roep. De bange hinden vluchtten. De vooglen vielen stil. Haar angsten joegen luid en luider zwarte en zware regens langs de luchten. Weer stond de angstwind op en joeg zich zelf vooruit. Ik ken den duistren angst der opgeschrikte hinden ten avond als de wind gaat lachen in het bosch zoo somber en zoo fel dat, waar de bronwel rinde doorzichtig vloeibaar glas langs varenblad, langs mos en schuchtre anemoon, het water grauw gaat stijgen als zwart geworden bloed dat met gezwollen lust na onverzaad begeer het denken komt bedreigen - en 't luistren in mijn vleesch wordt een verdoemde rust! Dan, 't al te weeke licht wordt ruw omlaag gedreven en zoekt stil voor zijn pijn een groeve in den grond. Alleen, maar vochtig nu, is grauwe reuk gebleven van molmend hout en zwam en hars van oude wond. De wind rent langs de lucht. De angsten langs de boomen De wolken vallen zwaar. De boomen schreeuwen 't uit en trachten door geweld van striemslag te ontkomen aan razernij van storm. Maar dieper graaft geluid in bloed zich donker nest waar rijpende gedachten, in voordroom reeds van schoon, als jong en veilig wild door bloedbedronken hond in late najaarsjachten, vermorzeld worden. Plots, de felste drift gestild, gaan vallen, haast ontkracht, de winden. Zachte regen niet vlagend meer, maar mild als een nu vloeibaar licht, ruischt zingend af. De boomen roerloos nu. Verzwegen kalmte ademt op. De stilte wordt een dicht
[pagina 44]
en nevelig gordijn, met glans van verre velden, dat dun en waatrig hangt rond kruin en stam en gras. De bladen druppen nog en huivren nog ontsteld. En het licht wordt langzaam koel en breekbaar weer als glas. Ik ken deez'stilte die aan 't hart wordt afgewogen. Een enkle vogel slechts die 't oude vreezen tart met vinkenschreeuw. Dan komt heel traag het aardedrogen. En diep uit dit gevaar red ik mijn heimlijk hart.

Vorige Volgende