Praeludium

[p. 41]

L'Immortelle

bij een geschilderd portret zijner moeder voor J.v.d.P.

Gij hebt haar aan den dood ontnomen
zooals zij in haar zwart gewaad
daar zit en wacht: een wijze, vrome,
een vrouw die boven 't leven staat
dat rond haar groeit, in haar begonnen.
De ranke handen zijn gestrekt
in rustig wachten, om bezonnen
uit te gaan naar wie vertrekt
of binnenkomt. (Zij kent dit leven:
komen en weer gaan met spoed!)
Het hoofd heeft zij wat opgeheven
in mijmering. Vol kalmen moed
de dunne lippen staan gesloten;
de oogen, oud, maar toch met veel
en heimlijk wit doorlicht, doorschoten,
hebben aan de dingen deel.

Verwondert u haar zwellend zwijgen?
Gij weet toch wat zij zeggen zou,
ging zacht haar zinnend hoofd nu neigen
in 't rul verdwaalde schemerblauw:
Ik ben bij u en waak; beveilig
uw vreugde tegen elk verdriet.
Mij is uw leven groot en heilig.
Ik leef met u, al ziet gij 't niet!