Praeludium

[p. 40]

Verronnen leven

Van toen de man, die zacht-tevreden
haar vreugd en smart verankerd had
in d'eigen kracht, haar was ontgleden...
van toen zij voelde, eenzaam, dat

zij stil en koel was losgesneden
uit 't leven als een waardloos blad
en geen der zoete zorglijkheden
nog zin en kleinen troost bezat...

werd elke dag een zwijgend wachten,
de handen doelloos in den schoot
- de handen die zich eeuwig dachten
en niet te missen. En ongenood
ontwaakten niet meer stroef, gedachten
aan heengaan, als zij d'oogen sloot.