Praeludium

[p. 29]

April

De aarde stemt haar donkre instrumenten.
Door grijze stilte streept geluid
van scheemre en schuchter blauwe lente.
En even danst de dubbelfluit.

Ontwaakte in een bosch van onder 't bruine loover
een faun, door droom te fel bekoord,
en greep hij ondoordacht naar 't liedgetoover
dat aan een later uur behoort?

Wee! die te vroeg hun groote vreugd verwachten.
Onzegbaar is d'ontgoocheling
en dubbel donker zijn hun nachten,
en 't hart is als een vreemdeling

die 't eigen stille huis blij heeft verlaten
om vreugden die hij nergens vond.
Wee! die al wat ze aan rust bezaten,
verwierpen vóór een licht ze bond

aan nieuwe lieve levensdingen:
een tastbren droom, een vrouw, een kind.
Geen grooter droefheid dan het zingen
dat nergens, nergens echo vindt!

Maar eens een avond scheuren al de misten
Dan breekt uit donker heerlijkheid
van faunenlied met amethisten
weelden - en de nymph, bevrijd

van schaduwangst, grijpt naar den lente.
't Leven drinkt uit duizle bron;
en d'aarde speelt op haar instrumenten
triomphant het lied der zon.