Praeludium

[p. 25]

God, vrouw en morgen

[p. 27]

God, vrouw en morgen

Kan niemand mij dan dronken maken
die dwaas van eeuwgen dorst verga?

Brengt geen bedroomen, geen beraken
mij d'afgrond van een godheid na?

O 'k heb gestreefd, ik heb gebeden,
en ik heb geworsteld dat het bloed
mij prikklend sprong uit bange leden;
maar drift noch pijnen, hoe verwoed
ook, konden 't hunkeren verdrijven
naar God en mensch en dier en ding,
naar zilvren rust en felle lijven,
naar leven en vernietiging.

Verscholen half en half ontborgen,
ten deele licht, ten deele nacht,
zoo vind ik U, God, Vrouw en Morgen.
En 't onbekende is Uw pracht.