Praeludium

[p. 21]

Sitio

Ik proef aan mijnen mond de pijn
der twaalfmaal duizend monden
die hunkerend naar troost en wijn
slechts gal en edik vonden.

Ik voel in mijne hand den kramp
der twaalfmaal duizend handen
die reikten naar een licht, een lamp:
geen liefde wou ontbranden.

De wereld draagt een bloedend hart.
Mijn hoofd is stervensmoede.
Het uur wordt aan mijn lippen zwart.
Geen hart kan eeuwig bloeden

en dorsten. Komt! De liefde sterft.
Kan God noch mensch hier troosten?
Gij die met Mij den dood doorzwerft:
het Licht rijst in het Oosten!