Praeludium

[p. 19]

Onbewuste zekerheid

Zijt gij mij ver, zijt gij mij na
naar wien ik zoek in angst en zorgen
en dien'k, gevonden, weer ontga
om wat van u mij bleef verborgen?

Zijt gij alom - in al de dingen?
In 't driftig dringen van de bron?
In 't avondlijke korenzingen
dat rijp en rood is van de zon?

In 't waaien zijt gij van de linden?
In 't roepen van den wielewaal
als hij zijn goudbruid niet kan vinden?
Zijt gij in elke kleur en taal?

Is elk bestaan en heel dit leven
onzichtbaar van uw zijn vervuld
als van den zomer wulpsche dreven,
als van de zon de vrucht, verguld?

Zijt gij mijn God, mijn drift, genade
in 't hunkren van mijn vleezen mond
en van mijn handen, onverzaade?
Zijt gij in mij, als in den grond

het vormeloos, ontastbaar rijpen -
en is mijn zoeken onbewust
voorbij uw witte wezen grijpen
dat goddelijk diep in mij rust?