Het gewijde najaar

[p. 25]

Vlucht

Een appel in de kleine hand
van het doode meisje naast
den weg naar het beloofde land.
Is het leven zoo gehaast?

Maar het is als droomt de mond een lied
en zien de oogen blij
naar iets dat vreugd geeft in 't verschiet.
Zijn slechts de dooden vrij?

Eèn wereld brandt, èèn wereld licht:
en tusschen beiden in
het kleine doode meisje ligt
als einde en begin.

Want ieder leed heeft eenen droom
tot broeder en genoot:
er bloeien bloesems op een boom,
daaronder ligt de dood.