Het gewijde najaar

[p. 26]

Nieuw lied

De sterren en de steden kraken.
Zon druipt van bloed.
Of uit de smart die alom woedt
geen zal ontwaken?

Maar als de angst gaat overstroomen
donker en wijd,
dan is van rust en vruchtbaarheid
het uur gekomen.

Zoo dringt ten aarzlen voorjaarsmorgen
zon door den mist;
En wie van licht geen lied meer wist,
verblind door zorgen,

hem raakt een nieuw en helder zingen
diep in het hart:
het bloed dat vrij is, duister en smart
steeds zal bedwingen.