Het gewijde najaar

[p. 23]

Ten einde

Eens zal ook ik vereenzaamd sterven:
kil en troebel wordt het licht;
ik zie van elken daad de nerven.
God, hoe raakt het doodgaan dicht

aan 't felste leven: duizend droomen
springen, als met zacht gewei
de herten tusschen najaarsboomen
scheemrig, uit vergaan getij.

Maar alle droom moet eens verzinken.
Zie, dan grijpt de hand naar 't hart
en komt de dood ter oogen blinken
schuw, en naar den mond stijgt smart,

en vooglen vluchten, en de bloemen
breken, en een klok die luidt
diep in het bloed een niet te noemen
angst, die breekt ter slapen uit.

O, Gij. strek dan Uw goede handen,
dat ik fluister: God, mijn Heer,
o laat dit hart ten einde branden
slechts voor U, en dan niet meer!