Het gewijde najaar

[p. 22]

De dood en de geliefde

Hoe dat ik soms den dood benijd
die immer wezen mag
bij u, alwaar gij toeft of schrijdt,
en leeft uw nacht en dag.

Elk uur kan hij zijn donkren arm
rondom u slaan, zijn kind,
en vragen: ‘was één mond zoo warm?
Heeft één u zoo bemind?’

De weelden drinkt hij van uw oog
en proeft uw zoete haar;
en als soms angst in u bewoog,
vermoeden van gevaar,

hij heft u aan zijn weeken mond
en kust u zonder smart
en kust uw zoete leven wond
en sluit u in zijn hart.

Hoe dat ik tusschen u en hem
de heimelijkheid benijd
der stilte en de witte stem
der wijde eeuwigheid.