Was ie maar weer goed en wel in Pruisen. Dan had ie altijd marken genoeg...
Eerst had ie de pest gezien aan dat exerceeren... en 't schildwachten was nog 't beroerdste van alles... En nou ze afgeëxerceerd waren, had ie geen duiten voor den vrijen tijd... dat was om helsch te worden...
Dat soldatenpakje beviel hem anders wel. Als je maar flink kon uitgaan. De knoopen, de sabel en de sporen mooi gepoetst, dat ze opblonken als een spiegel. Als die sporen dan zoo rammelden en de sabel kletterend over de straatsteenen nasleepte, dan hadden de meiden je in de gaten. En flinke huzaar kon er zooveel krijgen als hij wilde, als ie maar centen had... anders laten ze je zitten houë met je armoe... die mooie kanaljes... dat had ie nooit gedacht, dat ie in Holland zooveel lol zou kunnen hebben... de meiden waren er net eender als in Pruisen... maar zonder marke bleef je d'r hier van af, tenminste in het ‘Heidebloempje’ en zoo'n plaatsen... En dat was 't puikje... zoo kon je 't anders niet hebben...
Als ie afging, dan dadelijk weer naar Pruisen toe, hoor. Hij zou dan wel zorgen, dat ie marke genoeg had, als ie voor een maand moest opkomen. Dan er van profiteeren, tot ie er bij neerviel. En de anderen zouën er geen cent van zien.
Hij was altijd de goeie kerel en de rejale kameraad, maar as je niks meer hebt, laten ze je naar de maan loopen. Hij verdomde'n 't ook voort. Alle vrije uren zou ie naar 't ‘bloempje’ gaan, die sakkerju's lekkere meid...
Kon ie d'r nou toch maar eens uit.. Wist ie maar iets te prakkezeeren... ie kon 't niet langer uitstaan...
En die'n ouwe ging nou mooi weer spelen van zijn geld... nee, 't lei zeker in de kast, goed weggesloten... wie had daar nou wat aan... verr...
Hij gooide zich om, en zijn vuist dofte zwaar neer op den stroozak.
Van Hoek werd wakker. Rekte zich uit met een langen geeuw.
‘Potverdomme Hansen, leg jij daar ook nog te mieren...’
‘Mot je nie?...’
‘Hè je niks meer, zeg?...’
‘Geen rooie cent...’
Auteursrecht onbekend