Peel omnibus

3

Een paar maanden na de geboorte ging Floortje met Jan op de arm boodschappen doen en ontmoette op straat Jan van de burgemeester Zij deed, wat een plots door haar kop heenschietende gedachte haar aanried. Zij hield Jan het doekenpak voor en vroeg hem, of hij zijn zoon ook niet eens moest kijken. Het was een frisse bengel, hij had er eer van.

Spotgegiechel van enige omstanders trilde even op, Jan tergend tegemoet. Dat gaf Floortje nog meer durf. Ze schoof de doek voor het gezichtje verder weg en plaatste zich vlak voor Jan, die een ogenblik beteuterd stond te kijken. Hij dwong een vage zweeflach om zijn mond, zich niet dadelijk wetend te redden uit zijn verlegenheid.

[p. 24]

‘Nou, kijk eens, is het geen flinke vent? Precies jouw trekken,’ drong Floor aan.

Door de drukte begon de kleine zacht klagelijk te schreien.

‘Hoor eens, hij schreeuwt al om zijn pappa. Speel er maar eens mee!’ Een schaterlach daverde op. Een paar lui, die waren blijven staan, vermaakten zich buitengewoon met het geval. Dat was dan toch te erg. Jan wendde zich af van Floor, die opdringend-lastig zich telkens met het krijtende kind weer vóór hem plaatste. Woede wrong in zijn borst omhoog, maar hij kon ze niet luchten. Met gewilde onverschillig-doening in zijn stem lachte hij gemaakt luid op en riep haar tegen:

‘Verrek met je jong!’

Maar haastte zich toen zo gauw mogelijk, met voorgewend niets-omgeven en zich vergeefs dwingend tot bedaard weggaan, zijn huis binnen.

Daar uitte hij zijn opbruisende drift tegen zijn vader, dat die de veldwachter naar Floor moest sturen om haar te waarschuwen. En of hij haar geen proces kon maken wegens grove belediging. Moest hij zich dat dan maar laten welgevallen van zo'n kanalje van een meid? Dat verdomde hij toch, zich zo voor de gek te laten houden!

Toen zijn kwaadheid langzaam wegraasde, werden ze het er samen over eens, dat Floor maar moest trouwen, dat was het beste middel om die beroerde geschiedenis te doen vergeten. Maar met wie?

Voorstellend noemden beiden enige personen en berekenden de kans van gelukken bij hen. Doch telkens rezen de bezwaren op uit de diepte van de werkelijkheid en overgroeiden ras de gedachte mogelijkheid van misschien wel-te-willen, dat hun naar een uitkomst zoekend overleggen in het begin verblijdend opschoof, iedere keer, als er een nieuwe naam genoemd werd. Totdat eindelijk Jan de inval kreeg, dat de knecht op de boerderij van zijn moeders familie er wel oren naar zou hebben. Hansen was tot alles bereid, als het hem maar wat opleverde, bier of geld. Jan had zich al vaker van hem bediend, als hij ruzie had met sommige dorpsbewoners. Voor een paar glazen bier gooide de knecht heel gaarne de ruiten in bij de lui, en voor wat geld lokte hij ruzie uit en ranselde Jan z'n vijanden af.

Als de burgemeester zorgde, dat Hansen een huisje met wat grond kreeg en nog een paar honderd gulden daarbij, dan zou die het zeker wel doen.

Dat zouden ze dan eens proberen.

Na enige malen over en weer onderhandeling nam de knecht het voorstel aan en ging naar Floor vrijen.

Op een zondagmiddag stapte hij haar huis binnen.

Een uur lang praatte hij met haar ouders over het weer en het vee en de akker, en vertelde zo onder het spreken weg, dat hij wel voor zichzelf wou gaan beginnen. Hij had een huisje op het oog met wat grond,

[p. 25]

dat paste hem juist. En hij kon nog best kopen, hield zelfs nog wel een driehonderd gulden over ook, dacht hij. Als hij nu nog maar een vrouw had, was hij klaar, lachte hij luidop. Maar dat zou nog wel de grootste toer zijn.

‘Och God, nee! Er zijn er genoeg!’

‘Ja maar, ze willen me niet.’

Hij zei 't met gewilde zelf-kleinering, om uit te horen.

‘Gemakkelijk! Liever vandaag dan morgen.’

Eindelijk vroeg hij, of hij Floor eens even alleen kon spreken.

Zij gingen samen in een vertrekje apart, en daar vertelde hij haar, dat hij wel met haar wilde trouwen, als zij het ook wou.

Floor wist het niet, moest er over nadenken en er met vader en moeder over praten, wat die ervan dachten.

Een paar zondagen op een rij ging Hansen naar Floor toe.

Haar ouders zetten haar aan hem maar te nemen. Dat was voor allemaal goed. Hansen zei immers, dat hij zoveel van het kind zou houden, alsof het zijn eigen was, en hij zou het op zijn naam laten schrijven. Dan hadden zij al die last niet meer op hun oude dag, en Floor hoefde dan ook niet meer uit te gaan dienen. Dat zou haar toch heel wat anders zijn dan bij vreemden. En Hansen was toch ook een heel oppassende jongen. Dat hij wel eens wat dronk en dan ruzie maakte, nou ja, dat deden toch alle boerenjongens. Wie de hele week hard werkte, mocht zondags ook wel wát hebben. En hij was toch ook heel christelijk en van fatsoenlijke mensen. D'r was niks ergs van 'm te zeggen. Hij had zoveel geld overgespaard, dat hij een eigen huis kon kopen en dan nog driehonderd gulden overhield. En hij werkte als een paard, ze zou met hem goed de kost hebben. En nu zij d'r zó zat, zou ze misschien nog lang moeten wachten, eer haar weer zoveel gepresenteerd werd. Daar mocht ze ook wel eens aan denken. Met zo'n fortuin kon Hansen d'r genoeg krijgen.

Floor wist dat allemaal ook wel en daarom trouwde zij dan maar met Hansen. Met Jan van de burgemeester gaf het toch niks. Langzamerhand was alle hoop weggevaagd. In boerenwerk had ze anders niet veel zin. 't Was altijd zo'n vuiligheid, met het vee en op de akker. Stadse lui hadden het heel wat mooier. Sjiek in huis, en 's middags zich aankleden en gaan wandelen...