Het goud van de Peel

II

De boerin meende, dat Toon en Dien niet beter konden doen dan maar zoo gauw als het ging naar den pastoor te gaan. Dan was immers al het gekletst ineens uit. Toon zou 's nachts wel zoo lang ergens anders kunnen slapen, want bruidegom en bruid onder één dak, dat kon niet, dat zou ‘groote schaend’ zijn...

Een klein huisje was er wel te vinden, veel hadden ze niet noodig, want ze waren immers allebei den heelen dag op de boerderij. Daar verdienden ze daggeld en den kost. Als ze thuis kwamen, gingen ze naar bed, en als ze opstonden weer naar 't werk...

Er werd niet lang geprakkezeerd. Toon en Dien vonden ook, dat 't zoo 't beste zou zijn. En dan ook maar hoe gauwer hoe beter...

Zeker, deden de lui met dubbelzinnig gelach, ze waren nou toch

[p. 8]

al zoo ver, dat ze 't ook allemaal weten wilden... zooveel te eer zouden ze weer in de rust zijn...

Toen het bekend werd, was het heele dorp tevreden. Het gepraat keerde zich van den Veulenhof en ‘de booien’ af en wierp zich op iets anders, dat onder de hand weer was voorgevallen en genot-brengende afwisseling bracht in het sleurleven.

De werkzaamheden op de boerderij gingen met een kleine stoornis van een paar dagen gewoon door. De boer en de boerin waren uit den nood en glansden van plezier, dat alles zoo goed was afgeloopen zonder schade voor hèn. Zij waren ten opzichte van de bruiloft dan ook heel gul. Stoelen en tafels, potten en pannen, alles kon op de boerderij voor het feest geleend worden. De boerin bracht ook nog allerlei mee ten geschenke, als een krentenmik, wat koffie, suiker en een groote kan vol melk. En een groot kruisbeeld in een glazen stolp deed ze den jong-gehuwden cadeau. Alle gasten bewonderden ‘de schooëne Lievenheer’ uren lang, keken er naar en prezen opnieuw, dat het toch ‘ne schooëne Lievenheer’ was en keken andermaal en knikten gewichtig-doend met het hoofd... der, 't was dan toch weidsch, zo'ne schooëne Lievenheer ien 'n stolp, der... Dien was er ook heel blij mee, en de boerin zat breed op haar stoel, pronkerig van trots...

Dat zij bij Toon en Dien op de bruiloft kwam, vonden allen ‘schoon gedaan’ van haar.

Het groote glas foezel met klontjes ging rond, en allen slurpten er eens van, nadat Toon en Dien eerst een teugje genomen hadden. En zoodra het leeg was, werd het opnieuw gevuld en andermaal rond gegeven. Er werd koffie gedronken; groote koperen kannen vol werden aangebracht, en als ze half leeg waren, goten de buurvrouwen, die voor de ‘kook’ moesten zorgen, er maar weer heet water bij. Groote stapels ronde sneden effen mik en krentenmik waren in een oogenblik verdwenen.

Terwijl de gasten blazend en zuchtend uitrustten van de inspanning, zeiden twee meisjes een gedicht op. ‘Heilwensch op de echtvereeniging van Antonius Hubertus Peeters en Huberdina Jakobs.’ Met datum en jaartal.

Een der meisjes hield het bont-bebloemde papier in de hand. Met hooge kleur begonnen ze, nauw-verstaanbaar, de woorden rad uitstootend en ze half-inslikkend, terwijl nu de een, dan de ander achter was. Langzamerhand trok de verlegenheid echter wat af, en de eerst

[p. 9]

neergeslagen oogen gingen star blikken naar de bruid. Toen keken de gasten ook allemaal naar de bruid, die vuurrood werd onder dat aangapen, en aan haar kleern begon te frommelen. De beide meisjes stonden houterig stijf het gedicht op te dreunen. Eenmaal vlot aan den gang, maakten zij echter ook nu en dan een hoekigen duw met den arm in de richting van de bruid, en met open monden en verbaasde blikken zagen de andere vrouwen het aan. Het eene couplet ratelde het andere na, en toen op schreeuwerigen toon heel veel volgde van 's Hemels zegen en een talrijk kroost, toen waren de meisjes aan het met spanning verwachte, schoonste gedeelte gekomen. De vrouwen deden vroom met dweperige blikken en wat gebogen hoofd. Bij dat ‘talrijk kroost’ keken de al half aangeschoten jongelui, die de meesten als ‘schieters’ de bruiloft meevierden, naar Toon en knipten een oogje naar hem, zeggend met de uitdrukking van hun gelaat, dat hij dáár zeker wel voor zorgen zou...

Toen het uit was, vond iedereen het toch, ‘schooën, beestig schooën’... Dien moest het maar laten inlijsten. Ze keek er eens op en maakte daarbij een heel dom gezicht, omdat ze niet lezen kon. Maar die krans van bonte bloemen om 't gedicht heen was ook ‘schooën’.

Het glas foezel met klontjes ging weer van mond tot mond.

Eindelijk trok de heele troep de herbergen af, bruidegom en bruid voorop, tot etenstijd, en daarna opnieuw, tot den avond. Er werd veel gedronken en hoe langer hoe wilder gedanst en gehost en druk gevrijd. Vooral tegen den avond ging het dol toe, toen allen verhit waren door den roes van drank en zinnelijkheid. In een klein café stonden allen, schreeuwend en brallend, woest te springen. Een paar struikelde en anderen vielen er overheen. Het was een hoop rokken en spartelende beenen, waaruit gegil en onderdrukt gelach optrilden.

Den volgenden dag kwamen de getrouwde lui uit de buurt na den middag op koffievisite. Er werden allerlei ruwe toespelingen gemaakt op den eersten nacht. Nadat eenmaal het gesprek daarop was gekomen, kwam er aan de platte geestigheid geen eind meer. De een trachtte den ander te overtreffen. En toen Toon vertelde, dat zij 's nachts door het bed waren gevallen, omdat men uit de grap alle onderleggers op een paar na stilletjes uit het ledikant had genomen, hingen alle lijven te schudden op de stoelen. De vrouwen met den kop achterover. Sommigen lachten met vollen mond, zoodat de brokken in de keel

[p. 10]

schoten, en door het hoesten de nat-bekauwde kruimels over de koffietafel spatten en de tegen-overzittenden in het gezicht.

Dan begonnen de geestigheden opnieuw. De een wist een geval, dat er peper gestrooid was in het bed van pas-getrouwden, de ander, dat er turven geduwd waren onder het laken, een derde weer wat anders. Ze hadden allemaal veel pleizier.

En daags daarna gingen Toon en Dien als man en vrouw naar den Veulenhof.