De verspeelde munt

[p. 20]

3

‘We zijn te vroeg,’ zei Pelago toen hij het artsenvertrek van Eurozoo binnenkwam, en hij wees op de stoel van Geier. Galline haalde zijn schouders op, alsof het hem niet interesseerde. Hij zat met zijn rug naar Pelago toe zijn bril schoon te maken, een kostbaar gouden montuur met een helder en een mat glas dat nog het meest op een ouwel leek en het waarschijnlijk ook was, want Galline had vroeger naar beste weten het lam Gods gediend, het enige dier dat hij naar zijn zeggen in Eurozoo miste. Galline was een spotvogel geworden. Toen hij weer zien kon draaide hij zich om en zei: ‘Twee mogelijkheden. Hij heeft iemand aan de haak geslagen, of hij haalt een wit voetje bij Adams.’ Hij lachte, alleen. ‘Praat me niet over Geier,’ zei hij, tegen zichzelf vermoedelijk, want Pelago had zijn vingers in zijn oren gestopt en boog zich over de rapporten van de oppassers. Tussen de gebruikelijke bêtises over de noodzaak van een nieuwe samenstelling gemengd vogelzaad en de voortijdige paardrift van de drie oude kretten, of fretten, trof hij enkele regels aan over het zieke Baweanhert die hem ongerust maakten. Hij vroeg de mening van Galline, maar die had er geen en verwees hem naar Geier, die er ook wel geen had maar er een moest hebben, omdat de Cervi aan hem waren toevertrouwd. Pelago nam de telefoon en draaide de kamer van Professor Adams. Hij kreeg geen gehoor, en besloot erheen te lo-

[p. 21]

pen. Galline, die niet alleen wilde blijven, sloot zich bij hem aan.

Ze maakten een omweg door de tuin. Drie oppassers, in hun blauwe overall met de witte E in een cirkel op de rug, duwden een wagen met de verzamelde uitwerpselen van de nacht over het pad. Galline snoof als een jachthond en verklaarde dat zelfs wierook het tegen de kracht van die geur moest afleggen. ‘Twee dingen,’ zei hij. ‘De natuur is sterker dan de leer, en een christenhond zit minder in de stank dan een lama.’ Pelago keek de andere kant op en liet zijn blik langs de verblijven van de kleinere knaagdieren gaan, waarvan er enkele fanatiek naar een verborgen schat groeven. De beren in de aangrenzende kooi hadden iedere illusie allang opgegeven en sloften hoofdschuddend heen en weer. Een bejaarde mandril zocht al schommelend aan een kale tak soelaas voor zijn gezwollen billen, en in de robbenvijver was het zo stil dat het wel leek of iedereen verdronken was. De tuin ademde een triestheid uit die zich nooit meer scheen te zullen oplossen, die zich zelfs nog verdichtte toen ze het hok van het Baweanhert binnengingen. Het grote dier had zich in een hoek teruggetrokken om dood te gaan. De vergrijsde oppasser zei bevend dat het was of hem zijn vrouw werd afgenomen. Galline wees hem terecht met de opmerking dat een vrouw te vervangen was maar een Baweanhert niet, omdat het exemplaar in Eurozoo het laatste ter wereld was. ‘De schepper heeft weer eens op het verkeerde paard gewed,’

[p. 22]

zei hij grimmig, en hij diende het stervende dier een injectie toe alsof hij het doorboren wilde. ‘Dat is een. En ten tweede: Geier is in gebreke gebleven en kan nu voor altijd doodvallen.’

De zachtzinnige Pelago bespeurde ontroering in die vervloeking, maar toen ze de kamer van Professor Adams betraden geloofde hij eerder aan helderziendheid, de ouwel ten spijt. Want daar lag Geier, niet dood weliswaar, maar toch met bloed in zijn haren en een krijtwit gezicht. ‘Help dat mens maar!’ schreeuwde hij toen ze zich over hem heenbogen, en hij wees naar Anna, daarmee suggererend dat zij door dezelfde voortvluchtige onverlaat ten val waren gebracht. Galline knielde bij haar neer, het minste van de twee kwaden kiezend, maar tijdens die beweging werd hij de kolos op de rustbank gewaar, en de Samaritaan tegen wil en dank in hem moest het veld ruimen voor de priester. ‘Grote God!,’ riep hij, en hij kroop op zijn knieën naar wat hij blijkbaar toch voor het allerheiligste of het allerhoogste aanzag. ‘Het is Adams!,’ brulde Geier, die wanhopige pogingen deed overeind te komen zonder van Pelago's uitgestoken hand gebruik te willen maken. Met een gezicht alsof hij een wespennest naderde bukte Pelago zich over Anna heen, en lichtte zo voorzichtig mogelijk een ooglid op. Ze trilde even, maar daar bleef het bij, en hij keek besluiteloos om zich heen. Galline had in opperste aanbidding zijn voorhoofd tegen de vloer gedrukt en zijn achterste in de lucht gestoken, een onaanzienlijk

[p. 23]

topje in de schaduw van de kolos op de bank. Geier was erin geslaagd zich aan het bureau omhoog te hijsen, maar moest machteloos toezien hoe zijn houten been langzaam uit zijn broek gleed, tot aan het versplinterde einde. Onder verschrikkelijk gevloek hinkte hij naar een stoel waarin hij, bij het gezicht van de slap afhangende pijp, alsnog de vijand begon te verwensen die hem daarmee had opgepoetst. Een bevel van Professor Adams bracht hem tenslotte tot zwijgen, en nadat Pelago hem de afgebroken stok met de rubberen dop had overhandigd hield hij zich knarsetandend onledig met een nauwgezet onderzoek van de twee breukvlakken.

Zoals gewoonlijk leidde de geleerde ook het verdere verloop van de bijeenkomst. Hij verzocht Galline overeind te komen en zich te gedragen als de man van wetenschap die hij hoorde te zijn. ‘Mijn vleeswording draagt een zuiver biologisch karakter,’ zei hij, ‘en dat is het enige dat wij hoeven te ontleden. Wat er ook met me gebeurd mag zijn, de geest Gods is er niet aan te pas gekomen.’ Galline wreef over zijn verglaasde hostie alsof hij hem transparant wilde maken, maar het wonder bleef uit. Professor Adams belastte hem met de zorg voor de vergadering, die in elk geval diende door te gaan, en verzocht hem bij het verlaten van het vertrek die ongeluksvogel van een Geier mee te nemen. Hij wachtte met verder spreken tot de twee mannen de deur uit waren. Het duurde enige tijd, want de Doppeldoktor weerde iedere hulp af, hoe ongaarne ook geboden, en

[p. 24]

wilde zich met niets anders dan met zijn haak en zijn gebroken been als kruk een weg naar buiten banen. Toen ze eindelijk verdwenen waren vroeg Professor Adams aan Pelago hoe het met Anna stond, en hij gaf hem aanwijzingen voor het behandelen van de schouderwond en het opwekken van de levensgeesten. Ze lieten op zich wachten, en Pelago had alle tijd om Anna's jurk open te knippen en een omslachtig verband aan te leggen. Op last van de geleerde droeg hij haar vervolgens naar het aangrenzende onderzoekkamertje, waar hij haar neerlegde op een ouderwets ledikant dat wel voor de behandeling van lichtgewonde dieren werd gebruikt. Hij trok het bovenraam open en ontsloot een ijzeren deur die op een achterpad van de tuin bleek uit te komen. Na een korte aarzeling stak hij de sleutel in zijn zak, en in het voorbijgaan nam hij ook nog het Venusoor mee, de schelp waarmee Professor Adams altijd zat te spelen als hij praatte of deed. Anna zuchtte, maar ontwaakte niet, en op zijn tenen liep Pelago terug naar de directiekamer. De geleerde was eveneens in slaap, of hield zich zo, en Pelago wist niets beters te doen dan hem toe te dekken, want hij lag nog steeds bloot. ‘Every inch a gentleman,’ mompelde hij, vermoedelijk zichzelf bedoelend, en na een laatste blik op de blazende Professor Adams verliet hij het vertrek.