|
| |
| |
| |
XVIII. Die opgestaan is, zal ons ook doen opstaan.
Daar na zeide hy tot Thomas, breng uwen vinger hier, en
zie myne handen, en breng uwe hand, en steektze in myne zyde, en zyt niet
ongeloovig, maar geloovig. Joan: XX: 27.
Want indien
wy met [hem] gestorven zyn, zo zullen wy ook met [hem]
leeven. 2 Timotheus II: 11.
| |
| |
| |
De vertooning Christi aan de Apostel
Thomas.
Toon: ô Grootheid van Gods
Liefd'enz.
Na dat het woord des heils, (den mensch tot hulp besprooken,
Toen 't edel God'lyk beeld door d'afval lag verbroken,)
Zyn bloeisel open sloot tot dien gewenste vrucht,
Daar 't heilig leven, nu zo lang na had verzucht,
En 't Vaderlyke Woord uit God tot ons gekomen,
De menschheid na de ziel en 't vlees had aangenomen,
Was Jezus Christus, (God in 't vlees geopenbaard)
Ons tot een Heiland van een tweederleye aard.
Als deze op 't Kruis-altaar zyn bloed nu had vergooten,
En d'eeuw'ge vrede met de mensch- en God beslooten,
Daar zich het sterflyke in 't onsterflyke overgaf,
Bragt hy de menschheid weêr onsterflyk uit het
graf.
Die blyde boodschap was te zwaar voor 't teer geloove,
Dit ging de hoop van troost met zyn gewigt te boven.
ô Thomas, 't was nochtans geen geestelyken
schyn,
Al scheen 't getuigenis u niet genoeg te zyn,
| |
| |
Van zo een t'zaamen-stem der deugdelyke monden,
Voor dat gy 't zelver had zo openbaar bevonden.
Maar toen besloot gy ook dat heerlyk schoon beslot,
Met eenen vollen mond; Myn Heere en myn God.
Waar over wy ons noch verheugen en verblyden,
En 't zelve, nevens u, met hert en mond belyden.
Na een getal van meer als zestien honderd jaar,
Sint onzen Levens-vorst in 't vlees op aarden waar.
Wy, die gelyk als gy niet voelden, noch niet zagen,
Zo bloeid in ons de hoop, van ryk'lyk wech te draagen,
Dien zoeten honing uit zyn vriendelyke mond,
Daar hy 't gelooven, 't geen 't aanschouwen niet en
vond,
Voor zalig uitspreekt. En terwyl wy na hem zuchten,
Verwachten wy den Oogst van eindelooze vruchten,
Na 't heilzaam einde van den Winter dezer tyd,
In 't groeizaam Zomer-veld der vruchtbaare
eeuwigheid:
Die schoone vruchten, van een wezentlyk aanschouwen,
't Geen zyn bezitters zal met vreugden onderhouwen.
Daar 't mensch'lyk wezen hoog verheerlykt in Gods
Ryk,
Zyn wonden toont, in glans de Morgenster gelyk,
| |
| |
Om van het dankbaar hert den lofzang uit te nooden,
Hoe God zyn liefde aan de menschheid heeft gebooden,
ô Boom des Levens! in het mensch'lyk
levens-land,
Van d' Alderhoogste tot een hoog geluk geplant!
Uit d'innerlykste kern van 't herte Gods gesprooten:
Die uwen wortel hebt voor eeuwig vast geschooten;
Wy wilde takken van den ouden Adams stam:
(Wiens eerste levensgront tot een verderving kwam,
En aan het goede deel, ter vruchtbaarheid verdorden)
Vereisen uit genade in u ge-ent te worden;
Op dat wy van uw' sap, door innerlyke zucht,
Ons voedsel haalen, tot een groenigheid en vrucht.
En eeuw'ge spruitjes zyn van uw oneindig leven,
Aan 't verse water, om de goede vrucht te geeven,
Die d' Alderhoogste in zyn welbehaagen smaakt,
En alles weder in zyn welgeschiktheid raakt.
Gekruiste Christus! van de dood, en 't graf verreezen,
Wy willen mede als zy van uw' Discip'len weezen,
Die blyde boodschap, die haar eertyds is gedaan,
Die trekken wy ons ook, door uw genade aan.
| |
| |
| |
Van Gods wysheid in het herte.
Toon:
Filis myn tweede ziel.
Of, ô Droevig ongeval.
't Geen ik niet wist te zyn
Nu kan myn blyde geest het al versmaên,
De Schoolgeleerdheid vind het niet,
Schoon zy zo gaauw met duizend oogen ziet:
't Is een geheim, 't is een verborgentheid,
Die in de liefde Gods begraven leid.
T'ontfangen van Gods Wil,
Dien diep verholen schat is ons een schild,
Een schild die 's werelds macht versmaad,
En al 't geweld der Hellen wederstaat.
ô Zalig schild, van God my toe betrouwd,
Gelukkig die zich achter u onthoud.
Van 't kwaad, door ons gedaan,
| |
| |
Gehoorzaam zyn na maate onzer kracht,
In alles wat de Godheid leerd,
En door zyn Zoon met recht van ons begeerd:
Dat is de weg die ons daar heenen leid,
Om eens te vinden dees verborgenheid.
| |
De Machneet.
Toon: Als een
uitgestorte Balsem.
ô Gy wond're kracht van 't Noorden,
Die het naaldje naar u haald,
Dat men niet te slecht verdwaald,
Daar het Schip niet t'huis en hoorden,
Gy wyst op des menschen hert,
Dat zo van God getrokken werd.
Och hoe word'er uit gekeeken!
Naar u toe, ô eeuwig goed!
Want gy hebt aan ons gemoed,
Zo met uwe kracht gestreeken,
Dat het zich geduurig strekt
Na 't hemels Noorden, dat zo trekt.
| |
| |
| |
De genade Gods
over
Holland.
Grietje Klaas, zynde een eerbaare en zeer deugdzaame Weduw,
woonachtig tot Zaandam, op 't Kattegat, aan de Westzyde, heeft in het jaar
1672. (als 't Oorlogsvuur fel ontstak) een schoon gezicht gezien, in maniere
als volgt: Bekommerd zynde in haar gemoed over den droevigen toestand deezer
Landen, hoe 't daar mede noch zouw gaan (welke bezwaardheid twee dagen van te
vooren haar als opgedrongen was) zo is zy op den 14. April, zynde Donderdags
voor Paasschen, met dit bezwaard gemoed, te bed gaan leggen, des avonds ontrent
ten half tienen, steunende met haar elboog op de bedplank, en de hand onder
haar hoofd, zynde de luiken voor haare glazen toegedaan; in deeze gestalte
zynde, zo kwam daar een groot licht in de kamer, waar in zich vertoonde een
Engel, in de gedaante van een zeer schoonen Jongeling, staande ontrent 8 of 10
voeten van de Bedstede af, tegen haar over, en zyn hoofd een weinig over de
rechter zyde hellende, zag hy haar uitneemend liefelyk aan, waar door haar hert
zo verheugd wierd, dat zy zeide, wel te vreeden te zyn, dat zy in den hemel
geen meerder vreugd zouw genieten. Zyn kleed was wit en lang, tot aan de voeten
toe. Zyn persoon was uitneemend, van schoone groote, ontrent, zo als | |
| |
een gemeen man met zyne hand in de hoogte kan bereiken; de leden, of
knokkels zyner Vleugelen kwamen met zyn hoofd gelyk, en de uiterste einden of
vederen naar beneden; zy stonden niet uitgespreid om te vliegen, maar dicht by
zyn lyf neder. Op zyn hoofd scheen hy te hebben, als een der ledere mutsjes;
doch ook wit; en aan de zyden van 't hoofd kort gekruld hair. Zyne armen uitgespreid zynde, boog hy die in 't rond naar elkander toe. Door het buigen, of
lid van zynen slinker arm stak een lange veder, komende met het onderste einde
onder door den arm uit, en met den pluim in de hoogte tot boven zyn hoofd:
dezelve Veder was ook wit, alleen aan het bovenste einde iets graauw-achtig. En
uit het lid zyner rechter arm kwam een takjen een elleboog lang, zynde kastanje
bruin van koleur, hebbende kleine uitspruitseltjes van een vinger lang, welke
aan de uiterste einden begonnen groen te werden. Als hy nu zyne armen aldus in
't rond te zaamen boog, zo wierd'er duidelyk en klaar gesprooken: (doch op welk
een wyze, of't met een uiterlyke stem, of inwendig in de ziel was, dat wist zy
niet duidelyk te onderscheiden:) Zo zal God Holland bewaaren. Toen dacht
zy: daar leggen wy binnen, dan zyn wy wel bewaard. Dit uitneemend schoone
gezicht duurde naar haar getuigenis, dichter aan 't half uur, als aan 't
kwartier uurs. De gedaante des Engels was, in 't aanzien, van boven tot beneden
als nieuw zilver. Wederom wierd 'er ten tweedemaal gesprooken. De Engel des
Heeren legert zich rondom de geene die hem
| |
| |
vreezen. Toen
dacht zy: Dat staat in den XXXIV. Psalm. Toen is dit gezicht
wederom verdweenen: en Grietje Klaas wilde dit by zich verborgen houden,
waar over zy een grooten angst in haar gemoed had, tot dat zy 't iemant
openbaarde, waar door zy wierd verlicht, naderhand heeft zy 't alle menschen,
ter eere Gods, vry uit verteld, zonder daar door te genieten of te beoogen
eenig tydelyk profyt. Dit is geschied en bekend geweest by veele, ja ik mogt
wel zeggen by honderden van menschen, eer dat men wist hoe dat de zaak uit
zoude vallen, ja het liet zich, gelyk ider een bekend is, naderhand wel gants
contrarie aanzien. Of nu de barmhertige God Holland niet op een zonderlinge
wyze, buiten alle menschelyke hulp, als in zyn Vaderlyke armen bewaard heeft,
dat stellen wy aan het oordeel van alle redelyke menschen. Wy hebben dit by
haar leven, uit haar eigen mond gehoord. En deeze overstaande verbeelding is de
Kamer, waar in haar dit gezigt verscheenen is, afgetekent.
Noch droom, noch dronkenschap heeft dit gemoed bedroogen,
Dat met gezond verstand en helder waakende oogen
In 't licht, (gebrooken uit den Paradysen dag,)
Een schoone Jongeling in witte kleed'ren zag,
Wiens lieflyk aanzien haar het hert zo zeer verheugde,
Dat haar vernoegde Geest en wenst geen meerder vreugde
In 't eeuwig leven, zo zy 't erft van Godes hand.
Wat was de boodschap van dien Hemelsen Gezant?
Hoe God, die goede God, zo lieflyk in 't ontfarmen,
't Gedreigde Holland zouw bewaaren in zyne armen.
Wat Godlyk is dringt door, ten spyt van 't helse zaad,
De zuiv're waarheid is bezegeld met der daad.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd