|
| |
| |
| |
IV. Om een beter.
Deeze alle zyn in het geloof gestorven, de belofte niet
verkreegen hebbende, maar hebben dezelve van verre gezien, en geloofd, en
omhelsd, en hebben beleeden dat zy gasten en vreemdelingen op der aarden
waaren. Hebr. XI: 13.
| |
| |
| |
Vreemdelingen, In aardse
dingen.
Toon:Uit liefde komt groot
lyden.
Of: Ik ging op eenen morgen.
In vreemd'lingschap gebooren,
Quam ons gemoed te vooren,
Een land van eeuwig goed;
Dies maakten wy ons op de gang,
Om 't zelve na te spooren,
Dat maakte zoete maatschappy,
Om 't land van volle zegen,
Den eenen komt van 't Noorden,
Den ander komt van 't Zuyd,
't Geboorte Landschap uit,
Als vreemdeling van vriend en maagd,
Wyl hem, met ons, bekoorde
Het land, dat ons behaagd.
| |
| |
Als uit een net ontvlooden,
Verheugd zich haaren Geest,
Op zulk een hoogen Feest;
Terwyl de wereld schimpig lacht,
Maar zy verachten 't snoode,
Als 't droomen van een nacht.
In hoop van t'overwinnen,
En 't eeuwigduurend Jubeljaar,
Dat eeuwig duurd hier naar.
Dus gaande met malkander,
Door 't land van dezen tyd,
Vertelt den een den ander,
Van waar hy quam, en hoe 't hem ging,
Zy troosten zich te zaamen,
Hoe 't wegje kort zal zyn,
Zo klaar voor oogen-schyn;
| |
| |
Van haar, die in een korten tyd,
Het aards gezicht ontquamen,
Ver weg, in d'eeuwigheid.
Laat ons noch eensjes zingen,
Die eertyds met ons gingen,
Door 't Land van deez woestyn:
Want immers zyn zy ons niet dood,
Maar na 't genot der dingen,
Met vreugd, jaar in, jaar uit,
In idelheid had doorgebragt,
Nu was 't al aan een zyde,
Als 't droomen eener nacht.
Maar nu zyt gy gepreezen,
Voor 't schyngoed hebt geacht,
Hoe heug'lyk is der vroomen dood!
In 't heugen weêr verreezen,
| |
| |
Een schat, die wy na dezen tyd,
Noch hoopen t'overwinnen,
Tot vreugd' in eeuwigheid.
Die voor ons heenen ginkt
In schoonder dag verreezen,
Die uit Gods wezen blinkt.
Vaar eeuwig wel, wy volgen na,
Op dat wy t'zaamen zingen,
En Heil'gen Geest, ter eeren,
Haleluja, met al de geen,
Die in Gods Ryk verkeeren,
| |
| |
Wel aan dan reis-gezellen,
Wyl wy malkaêr vertellen,
Daar onze reis zo sneedig spoed,
Dat ons geen onlust quelle,
Maar God ons spoor behoed.
Noch maar een weinig dagen,
Dan scheiden wy van hier,
Na 't Land van welbehaagen.
Wel aan, wel aan het is maar kort,
Dat onze weg van plaagen,
Zo schoon ge-eindigd word.
Dat hy zoud eeuwig leeven,
In u, ô God, gelooven wy,
ô Brood, van God gegeeven,
Zet ons steeds voedsel by.
| |
| |
| |
De hemel-reis.
Toon:
Hoe dus bedroefd Leeuwerk.
Een land zo schoon gelegen,
Dat nieuwers heeft gelyk,
Tot zulk een heil gewest,
Dat schoon mag zyn verkreegen,
Van al die staan na 't best.
Waar is de tyd van heden,
Van hier na d'eeuwigheid.
Na 't land van vreugd en vrede,
Wat zyn wy veel voor dezen
Gedaald in slaapens graf,
Gods goedheid nooit volpreezen,
| |
| |
Daar 't licht nooit onderging.
ô Dag, die nooit verdwynd!
Die van Gods aanzicht schynd,
Zouw ons gemoed niet jaagen,
En alle duistere vlaagen,
En Heere der Heirschaaren,
Van Eng'len laat bewaaren,
Houd gy der zielen wacht,
Tot haar die dag zal klaaren,
Daar zy na zucht en tracht.
Van eeuwigheid gescheenen,
Gy zyt het die wy meenen,
Daar gaat ons zuchten heenen:
Die uit deez nacht verdweenen,
Verklaard word in uw' schyn.
| |
| |
Gy kind van vreugd en vrede,
Wiens grootheid niemant meet,
Ons pad ten eind getreeden,
Dat dan uw Heil'ge wacht,
Ons in deez levens nacht,
Op dat wy mat noch moede,
Maar uwe kracht ons voede,
Dien eeuw'gen dag des Heeren,
Ons tot een Zon zal weezen,
| |
| |
Van droeven trek geneezen.
Dan zy uw' naam gepreezen,
Ach! alderschoonste hoop,
Met zyne kracht van bove,
Dat wy door 't aardse sloove,
En ons geen onlust doove,
ô Hoop, wat zyt gy groot,
Op onzen Vorst des geevens,
Tot zyn Fontein des levens.
| |
| |
Waar is 'er iets verhevens,
Voor bleek word en bezwykt.
ô Bron, die eeuwig vloeid
Uit God, in God gebooren,
En 't gantse Hof besproeid
Van al de zaal'ge Kooren:
Wanneer wy van uw hooren,
Komt gy ons koel te vooren,
Hier in der Zonnen gloed.
Heb moed, ô ziel, heb moed,
Niet om alleen te drinken,
Maar in een zee van goed,
Tot over 't hoofd te zinken,
ô Weeld' om aan te denken,
Door 't land van deez woestyne,
By 't heete Zonne-schyne,
All' onheil zal verdwyne.
| |
| |
Ons viiend'lyk welkom heet.
Dan zal 't gejaagde hert,
Berg op berg neêr gedreeven,
Niet meer voor honden beeven,
Maar al 't gejagt ontheven,
By 's levens spring-fontein.
By 't looven en by 't roemen,
Daar vreeze voor verdoemen,
Geen vreugde stooren zal.
Als Schaapjes zal m'er zyn,
De Herder zal ons weiden,
En aan de Beekjes leiden,
In zulk een Lusthof quam.
| |
| |
ô Volheid van Gods wezen!
ô Woonplaats van de deugd!
Daar nooit iets is te vreezen,
Die nimmer word volpreezen,
| |
Ziels-begeerte, om sterkte op zyn weg na den
Hemel.
Stem:Als 't begint.
De Geest des Heeren vul ons zeil,
Van 's levens schip, daar wy in vaaren,
Door 's werelds zee, en woeste baaren,
Na 't eeuwig land, van 't eind'loos heil.
Al zyn wy nu van een verspreid,
Benevens noch veel duizend kielen,
Van welbedacht' en wyze zielen,
Op deze Zee zo breed en wyd:
Als elk op zyn Kompas wel let,
En wacht houd van niet af te dryve,
| |
| |
Op dat hy onverrukkelyk blyve,
Op zyne streek na God gezet;
Zo zullen wy door al 't gevaar,
En al 't gebruis van 's werelds stroomen,
Op eene kust te zaamen komen,
En woonen eeuwig by malkaâr.
ô Goude kust van eind'loos goed,
Wat is het jammer boven maaten,
Van al die uwe streek verlaaten
Op deze Zee, die tobt en woed!
De Hoogste geev' ons goeden moed,
Al komt 'er storm en donder-vlaagen,
Dat wy niet onderweeg vertzaagen;
Die met ons vaart is wys en goed.
Zo vaart dan wel in Gods gelei,
Hy kend ze, en ziet ze in alle landen,
Die zeilen na des levens stranden,
En staatse met zyn goedheid by.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd