|
| |
| |
| |
III. Dat telt al af.
Zie, gy hebt myne dagen een handbreet gesteld, en myne
leeftyd is als niets voor u; immers is een ider mensch, [hoe]
vast hy staat, enkel idelheid. Psalm XXXIX: 6.
De
mensch is de idelheid gelyk: zyne dagen zyn als een voorbygaande
schaduw. Psalm CXLIV: 4.
| |
| |
| |
Avond-gezang.
Toon:
Amarilli mia bella.
Ziet ons leven is heenen,
Met dezen dag, en alle and're dagen,
Gelyk een droom, en nevel-wolk verdweene.
Gaat niet verlooren, maar blyftvoor ons behouwen
Eeuwig wezen, eeuwig wezen, eeuwig wezen ons betrouwen.
Bedekt ons doch, met schaduw uwer zegen,
Behouden zyn, door uw alwezend wezen,
Om voor geen quaad te vreezen,
En uit genade, daar wy 't gevaar ontraaken,
In uw liefde, in uw liefde, in uw liefde weêr
ontwaaken.
Vluchtig, vluchtig is 't leven,
Gelyk den dag van heden nu vervlooten,
Al 't voor'ge heeft beslooten,
Zo zal de dood, nu aan zyn perk gedreeven,
Ons laatste dagje geeven;
Doch hoe gelukkig, zo wy uit deze banden
Zalig vallen, zalig vallen, zalig vallen in Gods handen.
| |
| |
Ach myn ziele, myn ziele!
Gy ziet dan klaar het niet der aardse dingen,
Daar stant en staat u voor de oogen hiele,
De wezens die haast viele:
Het vaar dan heene, uit onzen geest verschooven;
Eeuwig, eeuwig, eeuwig, eeuwig, eeuwig, eeuwig dryft ons
boven.
Leid ons dan voorts, by uw genadigheden,
Op 't spoor van uwe treden,
Op dat wy doch den weg des levens vinde,
Dat uwe woorden, der waarheid, in ons blyven,
En voor eeuwig, en voor eeuwig, en voor eeuwig, vast
beklyven.
't Smalle wegje der vroomen,
Daar 't eenwig woord ons zalig van liet hooren,
Als met de rest, van 't algemeen te stroomen,
Daar 't smal na 't breed zal komen.
ô Zielen hoeder, behoed ons voor dat quaade,
In uw wysheid, in uw wysheid, in uw wysheid en genade.
Eeuwig leven van vreugde,
Hoe nood gy ons, met uwe deuren open,
Langs 't heilig spoor van 't smalle pad der deugde,
| |
| |
Om nooit te vallen in oudheid en verderven,
En voor eeuwig, en voor eeuwig, en voor eeuwig niet te
sterven.
Hoe gelukkig, ô Menschen!
Waar uwen staat, zo gy 't geluk woud achten,
Wyl alle heil, en meer als gy kund wensen,
Uw levens wortel van God werd aangebooden,
Met een vriend'lyk, met een vriend'lyk, met een vriend'lyk
nooden.
Laat dan vaaren de dingen,
Die uw gemoed van 't hoogste goed onthouwen
Want 't zal u namaals rouwen,
Als u, om iets, dat niets is en geringe,
Zo grooten goed ontginge.
Nu mag 't u beuren, nu is 't uw tyd van zaaijen,
Om dat eeuwig, om dat eeuwig, om dat eeuwig goed te maaijen.
Geleid my voorts door myne levens dagen,
Na 't Heilig welbehaagen,
Tot dat ik kom, van hier in uwe wooning,
En al uw heils betooning.
Laat ik terwylen my in uw licht verlusten,
En in schaduw, en in schaduw, en in schaduw van uw rusten.
| |
| |
| |
Tweede
Avond-gezang.
Toon:
Gelyk als de beekjes vloeijen met een stantvaste vloed.
Tot hier toe zyn onze dagen,
Als d'Arend door de lucht,
Van haar geplukte vrucht,
Die zy ons hebben gedraagen,
Vervloogen en wech gevlucht.
Zo zal 't ook eindeling weezen,
Gelyk het was voor dezen,
Dies zyn wy zeer verblyd,
Dat in ons nu is verreezen
't Begeeren der Zaligheid.
Want ach! wat zouw het ons baaten
Dat wy om 't quaad stuk vleis,
(Daar wy gevangen zaten,)
Zo schand'lyk hadden verlaaten,
Die waardige Zielen prys?
| |
| |
Is veelen dat over gekomen,
Van zulks te laat te zien,
't Werd dan in acht genomen,
Om 't zelve quaad t'ontvliên,
En met haar niet heen te stroomen
't Is beter zyn voet te stellen
Op 't spoor van eenzaamheid,
Als met veel speel-gezellen,
Te wandelen na der hellen
Daar 't na-berouw eeuwig byt.
De Wysheid heeft and're oogen,
Als 't Vee, dat graast en weid,
Steeds voor zich neêr geboogen,
Tot haar het Moord-mes snyd,
Verstandigheid heeft na 't hooge
Zyn herte steeds uitgebreid.
Nu zullen wy weêr gaan daalen,
In 't voorbeeld van het graf,
| |
| |
Dat duurt zo tot aan zyn paalen,
Dan scheid de Ziele daar af.
Dan zal het Lichaam gaan slaapen,
Tot aan den Jongsten Dag,
Maar 't Zieltje Manna raapen,
Dat alle graven weêr gaapen,
En 't Lichaam verryzen mag.
Dan zal 't zich wederom paaren,
Wat in den dood zich scheid,
En groote blydschap baaren,
Daarom, ô menschen laat vaaren
Al wat u van God verleid.
Schut gy dan alle de Pylen,
Van onder de Helsche steilen,
Een donker der Eeuwigheid.
| |
| |
| |
Van 't ondoorgrondelyk wezen
Gods.
Toon: Ay schoone Nimph aanziet een machtig
Koning.
Oneindig goed, van niemant ooit volpreezen,
Gy diepste grond, fontein van alle wezen,
Baard in myn ziel, uit uwe diepste krachten,
Uw' hert, uw' licht, uw' waarde Zoon,
De Bron van al het eeuwig schoon,
Oneindig licht, te gronde noch te meeten,
Geeft myne ziel te drinken, en te eeten,
Zo groeid dat Beeld, dat Hemels is, en schoone,
Gelyk 't in Adam is geweest,
Een Tempel, daar het uwen geest
Myn ziel is vuur, ô God, myn uitverkooren,
Myn zielen-vuur dat schreid
Na 't water, dat zo lieflyk word gebooren,
In 't licht der Majesteit:
Gelyk den dauw, zo schoon in 't morgenroode,
Dat is het kristallyne meer,
Het water daar gy schoonste Heer,
|
|
Auteursrechtelijk beschermd