|
| |
| |
| |
II. Om wel te besteeden.
Op dat gy moogt kinderen zyn uws Vaders die in de
hemelen is. Want hy doet zyn zon opgaan over boozen en goeden, en regent over
rechtvaardigen en onrechtvaardigen. Mattheus V: 45.
| |
| |
| |
Morgen-gezang.
Toon:
Psalm 25.
ô Myn Ziele looft den Heere,
Die het aangenaame licht,
Over ons doet wederkeeren,
En zyn wond'ren voor 't gezicht.
Wond'ren die met een akkoord,
Ons tot haaren oorsprong noode,
Zynde 't albevattend woord,
Jezus, 't eenig kind van Gode.
Jezus, morgenster in 't dagen,
Zon des levens, eeuwig licht,
Glans van 's Vaders welbehaagen,
Weest gy onzer zielen dag,
In het oog der vaste hoope,
Dat zy in 't Geloove mag,
Deze levensdag doorloope.
Hoop' op 't wezen aller goeden,
Hoe verhelderd gy den dag!
Tot een laafenis en voeden,
Want gelyk men 't steeds bevond,
| |
| |
Hoe het duister wierd verdreeven,
Door de lichte morgenstond,
Zo verwacht men 't eeuwig leven.
't Eeuwig leven, zonder ende,
Daar men nacht noch schemering,
Wolk, noch schaduw ooit en kende,
Daar de Zon nooit onder ging:
Op dien oorsprong aller dagen,
Hoe versterkt gy onzen loop,
Wyl wy zulk een kroon bejaagen.
Gy dan Vader aller lichten,
Die ons weder 't licht vergunt,
Trek ons innerlyk gezichte,
Tot der lichten middel-punt.
Dat is Jezus 't herte Gods;
Steeds van eeuwigheid gebooren;
Die zy ook het deel myns lots,
Als des Vaders uitverkooren.
Uitverkooren van myn leven,
Jezus Christus, myn Robyn,
Rood als bloed aan my gegeeven
Tot een eeuw'ge levens schyn,
Dryft de dikke duisternis
Van het tegenwoordig weezen,
| |
| |
Dat een nacht der zielen is.
Eeuwig licht verdryft gy dezen.
Dryft met u genade-straalen,
Damp en nevel aller zucht,
Die in 't vlees haar voedsel haalen
Uit der zielen open lucht.
Hoed ons leven dezen dag,
Van de quaalen die ons dreige,
Dat de zucht des herten, (ach!)
Zich geduurig tot u neige.
Tot u neigen met verzuchten,
Is het uitgestrooide zaad,
Tot een oogst van schoone vruchten,
Ja gy zelver zyt het brood,
Bron en oorzaak aller goeden,
Wyl u Heil'gen Geest ons nood,
Om met God'lyk brood te voeden.
Weest dan daag'lyks onze spyze,
God, in Jezus, eeuwig goed,
Dat wy doch met alle wyze,
Eeten van uw vlees en bloed,
Dat wy eeuwig niet en sterven,
Schoon de Dood dit leven rooft,
Maar een beter leven erven.
| |
| |
Heere, die uw Zon laat komen
Over 't menschelyk geslacht,
Weest gy 't licht op alle vroomen,
En verdryft haar naare nacht:
In uw' gunst en hooge waarde,
Hier en daar verspreid al-om,
Op den ommekryts der aarde.
| |
Tweede
Morgen-gezang.
Toon:
Helaas Klemeen ik zag uw' oogen.
Den klaaren dag is weêr verscheenen,
In 't helder licht, verborgen, als verdweenen
Den ondergang der duisternissen,
Die 't uitgestrekt gemoed,
't Aanschouwen noch doet missen,
Wat's dan den dag van ons verlangen?
| |
| |
Men hert'lyk hoopt, in 't zielen-oog t'ontfangen,
Dat is het eeuwigduurend vloeijen,
Van eeuwigheid verscheen,
In 't Majesteitse gloeijen,
ô Schoone dag, van 't eeuwig straalen,
Wie kan de lof, van uw waardy verhaalen?
Die d'eeuwigheid, van maat noch paalen,
Gelyk als hier het zaad der aarde,
Van deze Zon, altyd zyn wond'ren baarde,
Zo opend zich, uit 's Vaders krachten,
Bereikt met geen gedachten,
| |
| |
Wel aan beminde Speelgenooten,
Na 't Heilig licht, daar 't licht uit is gevlooten,
Als 't donker luchjen is verdreeven,
Dat voor het uitzien lag,
Dan zal men eeuwig leeven
Dat is den dag, die wy verwachten,
Der donkerheid, van kommerlyke nachten,
Ons niet meer zullen overdekken,
Kan nooit een wolk betrekken,
Daar zullen d'oogen eeuwig weiden,
't Geen 't wezen is, van deze schaduw-tyden,
Daar zal de reuk haar lust verzaade,
Daar 't eeuwig bloeijen zal,
| |
| |
Nooit aangeroerd van schaade,
Met hoop, op dezen dag beslooten,
Is nu, alreê, zo menig dag vervlooten,
Wat gist'ren was is nu verdweenen,
Gaat daad'lyk ook voorby:
Zo vluchtig gaan wy heenen,
't Zy dat wy stil zyn of ons roeren,
Gaat staadig voort, om ons tot God te voeren,
ô Groot geluk der welbedachten,
Met zucht, van och, en ach!
Die schoonste dag verwachten,
Maar die op aard' heeft zyn behaagen,
Word door de tyd, gestadig wech gedraagen,
En al zyn welzyn en aanschouwen,
| |
| |
Ontglyd hem doch gestaâg,
Hy kan het niet behouwen,
Wat mag den aardworm zich vernoegen,
Daar d'oorsprong, hem zo ryk'lyk toe wil voegen,
Zo schept de dorst uit vuile gooten,
Daar drank mogt zyn genooten,
Maar die zyn dorst tot God verklaarde,
Den weelden Beek, vermengd met stof der aarde,
Aan d'eeuw'ge oorsprong, aller dingen,
Uit wien de dropjes gingen
Wel aan dan lieve reisgenooten,
Van deze hoop hebt in de kas besloten,
| |
| |
Laat ons maar uitzien met de wyzen,
Tot d'een na d'ander mag,
Die schoone dag zien reizen,
| |
Derde
Morgen-gezang
Toon:
Het best op aard is een gerust gemoed.
Geloofd zy God, dat ik den klaaren dag
Op nieuws aanschouw, en tyd genieten mag,
Om 't Eeuwig Licht, te zoeken en t'ontmoeten,
Door eenen weg van waar berouw en boeten,
Een opendoen van 't toegesloten Hert,
Op dat het vol, van 't licht des levens werd.
Onnoem'lyk Een, van alle Eeuwigheid,
Die 't Licht des lichts, en 't Oog der oogen zyt,
En ons uit gunst die beiden hebt gegeeven,
Als een geschenk, in 't tegenwoordig leeven;
Geef ons doch ook, een Oog in ons gemoed,
En schynt daar in met Licht van 't Eeuwig goed.
Wat is de mensch, die 't dag-licht niet en ziet!
Het zichtbaar Al, is hem, als wast'er niet:
| |
| |
Zo, desgelyks de geestelyke blinde,
Schoon dat hy veel, en alles waand te vinde;
Wat vind hy doch, die zynen God niet vind?
Al ziet zyn oog, zyn hert is dubbeld blind.
ô God, myn Licht, daar myne Ziel na zucht,
U straal verdryf, uit my, de duist're lucht,
Daar 't booze woond, als in zyn hol verschoolen,
Die 't leven liefst, in 't donker om doet doolen,
En in zyn nest zich als een Vyand weerd,
Nu dat de zucht, het God'lyk licht begeerd.
Want in het Licht, ô lieffelyke God,
Word hy ontdekt, te schanden en tot spot,
Die Vyand is, van U, en alle Vroomen,
Die uit zyn spoor, tot U bestaan te komen.
Onkunde Gods, is hem een sterke Vest,
Maar Wysheids-straal, verdryft hem uit zyn nest.
ô Dageraad, die met Uw rechter hand,
Ons weêr begroet, met zulk een waardig pand,
Van levens-tyd, om ons tot God te keeren,
Op dat men wind, meer als men kan begeeren!
Gy moet niet weêr in uwe kamer gaan,
Eer ik daar meê, myn voordeel heb gedaan.
| |
| |
ô Morgenstond, die ons tot blydschap licht,
Dat wy noch staan, voor Godes aangezicht,
En niet onryp, door hem zyn afgesneeden,
Uit zyne gunst, van boven, na beneden,
Maar staan noch schoon, om door oprechte zucht,
Te werden tot een rype en goede vrucht:
Voorheene quam en ging gy weder heen,
Terwyl Uw straal ons vruchteloos bescheen;
Wy waaren als den distel op den velde,
Om dat wy 't hert niet op onze oorsprong stelde,
In 't schoon bezit van zyn vergunde Tyd,
En raakten zo het Heil der dagen quyt.
Maar nu zy God in eeuwigheid gedankt,
Die ons den tyd dus verre heeft verlangd,
Dat wy 't verzuim der kostelyke dagen
Herhaalen, door het doen van zyn behaagen.
ô Groote Schat! van God vergunde Tyd,
Die ons een boom, met gulde vruchten zyt!
Geleid ons dan, aan uwe hand gevat,
Door dezen dag op 't vroome levens pad,
De doolingen van 't Werelds-spoor bezyden,
Om alle schaade aan onze ziel te myden,
Tot in den dag van klaare Hemel-schyn,
Daar 't Eeuwig Dag, en niet meer Nacht zal zyn.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd