|
| |
| |
| |
Zedelyke en stichtelyke gezangen.
| |
| |
I. Het is niet dat het schynt.
Welker versiersel zy, niet 't geen uiterlyk is,
[bestaande] in het vlechten des hairs, en omhangen van goud, of van
kleederen aan te trekken: Maar de verborgen mensch des herten, in het
onverderfelyk [versiersel] eens zachtmoedigen en stillen geest,
die kostelyk is voor God. I Petrus III: 3,4.
| |
| |
| |
Van 't Menschelyk Sieraad.
Toon: Tot
Ryssel in 't vergulde Rad.
Neen vroetend wormpjen Adams kind,
Al zyt gy sierlyk overtoogen,
Met pracht en praal die 't wormpje spind,
Tot lust van wereldlyke oogen,
Daar 't aardsgezinde hert op ziet,
Gy zyt den rechten Engel niet.
Beziet uw Adams vlees en bloed,
Of 't Engels is, van glans en luister,
Of beter als des beed'laars doet,
Wy zien 't niet schynen in het duister,
Beziet dan dieper in uw hart,
Misschien is 't haat'lyk, vuil en swart.
Wild gy een rechten Engel zyn,
Voor 't eeuwig Oog en zyne vrinden,
Zo neemt het weezen voor den schyn,
Dat kond gy by geen dieren vinden,
Maar gaat tot God met uw' gemoed,
Dat hy u kleed met Hemels goed.
| |
| |
Al is het wormpje hier versiert,
En met aanzienlykheid omhangen,
't Is van der aarden en 't gediert
Zyn edeldom en duurt niet lange,
En als de dood het leeven sluit,
Trekt hy den aardsen Engel uit.
Daar leid een ouden kouden romp,
Van alle minnelykheid ontslagen,
Een weinig stof, een aarden klomp,
Om na het duister graf te draagen,
En d'arme ziel, ontkleed, ontlyfd,
Wie ziet haar na waar dat zy blyft.
Heel anders is het met de geen,
Die schim en schaduwen verachten,
En achten 't niet wat achtbaar scheen,
Om na het waare goed te trachten,
Want als de dood haar draad afsnyd,
Dan worden zy den beed'laar quyt.
Gelyk een slang die 't veld bekruipt,
Na dat men ons weet voor te zeggen,
Voorzichtig door een engte sluipt,
En laat zyn oude huit daar leggen;
Zo gaat den Vroomen door den dood,
En word van 't oude kleed ontbloot.
| |
| |
Daarom, ô menschen, wat gy doet,
Wild hier geen Engeldom verkiezen,
Maar word verengelt van gemoed,
Zo zult gy geen sieraad verliezen,
Maar als eens anders moet vergaan,
Zal 't uwe recht in 't bloeijen staan.
Wat anders zal die schoonheid zyn,
Als iets van buiten om te leenen,
Daar 't Hemels-beeld als kristallyn,
Met glans van God'lyk licht doorscheenen,
Zal staan tot Koning ingehuld,
Met alle deugd en vreugd vervuld.
God heeft de eeuw'ge groote ziel
Tot rykdom en sieraad geschapen,
Maar wyl 't gemoed van God verviel,
Verbied hy ons 't onwys vergaapen
Aan 't vluchtig wezen dezer tyd,
En nood ons weêr ter eeuwigheid.
Gelyk men aan het voorbeeld ziet,
Van Koning Christus, onzen Heere,
Zyn ryk was van dees wereld niet,
Gelyk hy ons dan quam te leeren,
Hoe dat men 't al verlaaten moet,
Om 't allerhoogst' en eeuwig goed.
| |
| |
Hy heeft voor ons een beter goed,
Als deze aardse beuzelingen,
En 't kosten hem zyn heilig bloed,
Op dat wy doch dat goed ontfingen,
Daar hy de waarde ziel toe schiep,
En na den afval weêr toe riep.
Dies laat u raaden wie gy zyt,
Van 't woord des Vaders, ons gegeeven,
Daar God als mensch, in dezen tyd,
Verkondigt heeft het eeuwig leven,
En sprak met ons van mond tot mond,
By 't maaken van zyn nieuw Verbond.
Voorheene was'er veel geleert,
Door Afgezanten en Propheeten,
Op dat de mensch doch wierd bekeerd,
En 't pad na 't eeuwig heil zouw weeten,
Tot dat men 't uit de mond vernam,
Van God die zelfs op aarden quam.
Daarom, ô waardig menschen-kind,
Wild zulk een grooten heil betrachten,
En wezen langer niet zo blind,
Om 's Heeren goedheid te verachten,
Die u een volle maat aanbied,
Op dat u niet wat quaads geschied.
| |
| |
Gedenkt die groote wigtigheid,
Dat God op aard' als mensch gevonden,
Ons zelver alles heeft gezeid,
Als vriend tot vriend met eigen monden.
Wie is 'er wys en welbedacht,
Die geef op zulk een voordeel acht.
Zo heeft die heil'ge mond gezegd,
Dat alle die zyn woorden hoorden,
En niet en deeden, bouwden slecht,
Op 't zand dat weer en wind verstoorden,
En na zyn Heil'ge mond besloot,
Den val van dat gebouw was groot.
Maar die de woorden zyner mond,
Zouw tot zyn eeuwig heil betrachten,
Die bouwden op een vaste grond,
En had geen ondergang te wachten.
ô Wysheid Gods behoed ons hert,
Op dat het wys bevonden werd.
Wel aan dan Menschen wie gy zyt,
Ontrekt de wereld al uw' zinnen,
Om 't noem'loos schoon der eeuwigheid,
In plaats van ydelheid te winnen;
Verzuim den tyd uws levens niet,
Terwyl u God zyn Liefde bied.
| |
| |
Al wat het aardse oog beschouwd,
Zal ons ontzinken en ontvluchten,
Maar die op Christus Jezus bouwd,
Behoefd daar over niet te zuchten,
Zyn fondament leid diep en vast,
Dat hem het onweer niet verrast.
Hy heeft gegraaven en gezocht,
Den Rotssteen van 't onzichtbaar wezen,
En daar zyn fondament gebrogt,
Dies zal zyn bouwkonst zyn gepreezen,
Terwyl z' in eeuwigheid bestaat,
Als 't aards verbryzeld en vergaat.
Laat dan de Paarel dezer tyd,
Om 't waare paareltje te vinden,
Waar van de wysheid heeft gezeid,
En wilt u 't zoeken onderwinden,
Dat paareltjen is 't alles waard,
Wat gy bemind op dezer aard.
Ontschuldigd u niet wat gy doet,
Als of het u niet mogte beuren,
Die maaltyd is een eeuwig goed,
Verzuim dat niet om slechte leuren,
Noch Os, noch akker, wyf of kind,
Moet voor die maaltyd zyn bemind.
| |
| |
Hy is den grooten Akker-schat,
Die u de wysheid heeft geweezen,
Op dat gy eeuwig goed bezat,
Van d'allerhoogsten aangepreezen.
Vat aan, ô ziel, dat waarde bod,
Geboden van den grooten God.
Vaar heen dan wereld met uw schyn,
De wyzen willen u verlaaten,
Om eeuwig schoon en ryk te zyn,
Ver boven aardse paal en maaten.
Vaar heen, ô Wereld, die men ziet,
Gy zyt het waare wezen niet.
ô God verengelt onzen Geest,
Dan krygt zy weêr het rechte schoone,
Zo zy voor dezen is geweest,
Een Tempel daar gy in wild woone.
Vaar heen, ô schoonheid die men ziet,
Gy maakt den rechten Engel niet.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd