|
| |
| |
| |
V. Groot, onder klein aanzien.
Maar heeft zich zelven vernietigd, de gestaltenis eens
dienstknechts aangenoomen hebbende, en is den menschen gelyk geworden: En in
gedaante gevonden als een mensch, enz. Philippenzen II: 7,
8.
| |
| |
| |
Van
Christus geboorte.
Toon:O Kersnacht. Of: Ma
meere.
Doe God in 't vlees zich openbaarde,
Was 't schoonste paareltje op Aarde:
Zwyg stil al wat van wonder roemd;
Wie kan dat grootste wonder spreeken?
Hier moet de Zon en Maan verbleeken,
En alles wat' er werd genoemt.
Veel Koningen, en veel Propheeten,
Met uitgestrekte hoop bezeten,
Bezagen gaaren dezen dag.
ô Menschen, die op d'aarde woonden,
Doe zich den Schepper mensch'lyk toonden,
Wat was 't een wonder dat gy zag.
Daar over laat zich iemant hooren;
Het geen dat quam tot onze ooren,
En dat wy zagen met ons oog;
En tasten met onze eigen hande;
Zo sprak hy, die van liefde brande,
In 't woord des levens, schoon en hoog.
Ja vriend hoe zoud gy anders zeggen?
Gy plagt op zyne borst te leggen;
| |
| |
Die allerkostelykste borst!
O! ach! hoe word de geest ontlooken!
En 't vonkend' zielen-vuur ontstooken,
In d'allerschoonste Jezus-dorst.
Ja Jezus lief! myn overschoone,
Het lust ons dicht by u te woone;
En of gy niet op aarde zyt,
Noch woond gy ons niet in de verte,
Maar, door 't geloov', in onze herte,
Gelooft zy God, in eeuwigheid.
| |
Noch van
Christus geboorte.
Stem:Tranquille coeur.
De 3
laatste regels van elk vers te herhaalen.
't Verlangen had nu lang gewacht,
Op 't woord van 't Goddelyk belooven,
Eer 't Bloemetje wierd voortgebragt,
Wiens geur het Slangen-gift zouw dooven:
Doch doen het kout saizoen,
Brak 't Hemels voorjaar aan.
Wat voor een Roosje bragt die tyd!
Wie zal zyn waard' en schoonheid noemen!
| |
| |
Het edelst uit de eeuwigheid,
De schoonste Bloem van alle bloemen,
't Was God! ô Heilig schoon!
En mensch in een persoon.
Bespiegeld u, vervallen staat,
Der menschelyke levens-lusten;
Die 't valse zoekt, en 't waare smaad,
En in verkeertheid zoekt uw ruste.
't Is lang genoeg gedwaald,
Dit voorbeeld wyst u aan,
Den weg die gy moet gaan.
Des Alderhoogstens Afgezant
Quam om dien grooten groet te draagen,
Niet tot den Koninglyken stand,
Maar by 't geringe en het laage:
Niet hoog, maar in het dal,
Ontsprong des levens Bron,
Den Koning sliep in zyn Paleis,
Den Hoogen-Priester en geleerden,
Had van dat heil geen onderwys,
Schoon elk die stand van hoogheid eerden;
Maar 't slechte Herderschap,
Wierd in de stille nacht,
Die Boodschap toe gebragt.
| |
| |
Dien grooten Boodschap aller heil,
Van zo veel zuchten en verlangen;
Dat hooge doel van iders pyl,
Die hoop in 't herte had ontfangen,
Ging d'achtbaarheid voorby,
Tot voor de Herders staf.
Waar vond men dan dat groot Kleinood?
Dien eed'len steen, der eed'le steenen,
Dien schat, daar elk toe was genood,
Als hy tot heil zouw zyn verscheenen:
In 't Purper, Zyd', of Goud?
Maar in een beesten stal.
Zo leid, voor iemant die 't niet weet,
Den eed'len Steen in 't rouw verschoolen,
De Paarle met een Schelp bekleed,
En houd zyn dierbaarheid verhoolen:
De schat van 't eeuwig goed,
In 't vat van vlees en bloed.
Dit was dat hoogbeloofde Lot,
Uitwendig Kinds en zeer geringe,
Inwendig, en verborgen, God;
ô Groote wonderbaare dinge!
| |
| |
Ach Jezus! groot is 't heil,
Door blindheid niet versmaad.
't Is onz' onkunde nu gezeid,
Dat in de nedrigheid des Heere,
De hoogste schat en rykdom leid:
Op dat de zucht zich daar toe keere,
En 't geen het oog verlokt,
Om 't recht' in 't slecht, veracht.
Weest dan bedacht, ô waarde ziel,
Laat and're valse steenen raapen,
Wyl 't oog op 't sierlyk voordoen viel,
Wy moeten ons zo niet vergaapen;
Maar zien hoe over schoon,
Ach Jezus, die in 't traanen dal,
Van wegens onze breuk der zonde,
Gebooren in een beesten stal,
Gelyk een mensche wierd bevonde!
Gaat ons ook niet voorby;
| |
| |
| |
Noch van 't zelve.
Laat and're zingen van dit of
dat,
Wy zingen van Jezus, de waardige
schat.
Stem: Ein kindelyn geborn zu
Bethlehem.
Het eeuwig woord, uit Gods gemoed,
Wierd in der tyd tot vlees en bloed:
Hoe komt gy zo vriendelyk, en zo zoet.
In 't Hemelryk weiden een groote schaar,
Toen 't dwaalende schaapje verlooren waar:
Toen wierd u goê Herderschap openbaar.
Wat beurde, wat beurde in deze tocht,
| |
| |
En op zyn schoud'ren wederbrogt:
Hoe hebt gy het Schaapje zo dier gekocht!
Daar golt'er geen zilver, goud, of goed,
Maar een Fontein van Hemels bloed.
Hoe komt gy zo vriendelyk, en zo zoet.
Het lust de Hoogste, die 't laage bemind,
Te woonen by het menschen kind:
Hoe zyt gy zo min'lyk tot ons gezind.
Wy hebben een lieff'lyk woordje gehoord,
| |
| |
Hoe Jezus klopt aan 's herten poort:
Hoe komt gy zo lieflyk in onzen oord.
Wech sloten, en grend'len van 's herten deur,
Want d'alderhoogste staat 'er veur.
Hoe komt gy zo lieflyk met Hemels geur.
Maak nu de deuren vry hoog en wyd,
Voor d'ingang van zyn Majesteit:
Hoe komt gy zo lieflyk in deze tyd.
Kom binnen, ô waarde, in 's herten zaal,
En houd met ons uw' Avondmaal:
| |
| |
Hoe komt gy zo min'lyk in 't jammerdaal.
Maar ei, wat zal de spyze daar zyn,
Ach! schoonste lief, gy zelfs allein:
Hoe komt gy zo lieflyk, ô God van myn.
Zo eet'er en drinkt'er, van 't Hemels-brood,
Dat hy uit liefde zo min'lyk bood:
Hoe brengt gy het leven in onzen dood.
Ach! zoete Heere Jezus, myn schoone zyt,
Uw' lof zy eind'loos uitgebreid:
Wy willen u looven in eeuwigheid.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd