Voncken der liefde Jesu
(1687)–Jan Luyken–
Auteursrechtvrij
[pagina 202]
| |
[pagina 203]
| |
De hemel en de aarde sullen voorby gaan, maar Myne Woorden en sullen geensins voorby gaan. Matth. 24. vers 35.
O Wonderwerck, van dese Tydt!
Soo hoog, soo diep, soo breedt en wydt,
Soo vol, van wonderbaare dingen!
Wat spreekt ghy met een groot geluydt,
De wonderbaare schepper uyt,
Uyt wiens Fontyn gy quaamt ontspringen.
Gy hangt van zyne wysheyt of,
En syt een Bloempjen, uyt zyn hof,
Een dropjen, uyt zyn Zee gedroopen;
Een stofje, van zyn ewig Al,
Dat nooyt een schepsel meeten sal,
Hoe hoog, en diep, zyn Sinne loopen.
Wat was 't een wonder, toen ghy quaamt,
En 't wonderlyk beginsel naamt:
Maar, ach! wat sal 't een wonder wesen!
Als gy uw tydt hebt uyt gestaan,
En eynd'ling weder sult vergaan,
En worden, als gy waart, voor desen!
O Son! ô koninglyke Son!
Die met den vierden Kring begon,
| |
[pagina 204]
| |
Wat telden gy al veele dagen:
Sint, gy, het sichtbaar Al bescheen,
Door sulck een Rey, van Ewen heen,
Die soo veel groote Wond're saagen!
O Maan! ô wisselbaare Maan!
Wat naamt ghy dickmaals af en aan,
Geduurende van soo veel nachten,
Sint u, de Wysheyt, wys'lyk riep,
En nevens soo veel Starren schiep,
Een Spiegel van des Scheppers krachten:
Eens sal uw laatste uurtje syn;
O Sonneglans, en Maane schyn,
Eens, sal uw uytgang, zyn gebooren:
De laatste nacht, en laatste Dach,
Die ooyt een Creatuur besach,
Dan komt gy nimmer weer te vooren.
Maar ick sal blyven in myn standt,
Als 't al veranderdt en verbrandt,
In 't strenge tooren vuur ontstooken,
Wanneer de Meester, 't quaade, en 't best,
Te samen steldt, op Zynen Test,
Om 't vuyle wesen af te rooken.
Ick sal nie eynden met de Tydt,
Maar blyven in der Ewigheyt;
| |
[pagina 205]
| |
En of de Son, en Maan verdwynen,
Noch sal ick niet in 't duyster zyn,
Want Jesus, is myn Sonneschyn,
Die my, voor ewig, sal beschynen.
Soo spreekt de Ziel, in hare Hoop,
Voor wesentlyk Geloofte koop;
En 't sal haar ook soo schoon gebeuren:
Soo zy haar Heyland niet verlaat,
Maar tot den eynde by hem staat,
Geen roover sal haar dat ontscheuren.
Maar soo zy niet, met haar gemoedt,
Omhelst, de hals van 't Ewig goedt,
Soo blyft zy wel, in 't eynd'loos leeven,
Als 't al verandert, en vergaat,
Maar sulck een blyven is haar quaat,
En 't wordt een naare naam gegeven.
| |
Heylig Antwoordt.Want siet, dien dach komt brandende als een oven: Dan sullen alle hoogmoedige, ende al wie godtloosheyt doet, een stoppel syn, ende de toekomstige dach salse in vlamme setten, seydt de Heere der Heyrscharen, die hen noch wortel, noch tack laten en sal. U lieden daar en tegen, die mynen Name vreest, sal de Sonne der gerechtigheyt opgaan. Malach. 4. vers 1,2. |
|
