Voncken der liefde Jesu
(1687)–Jan Luyken–
Auteursrechtvrij
[pagina 146]
| |
[pagina 147]
| |
Maar Vliet de begeerlickheden der jonckheyt. 2 Tim. 3. vers 22.
Daar wand'len twee Gesellen,
Door 's werels, levens landt,
Die, t'samen, handt, aan handt,
Gelyke jaaren tellen;
Van Outs, gelyk als Een geweest,
En hiet'er Vlees, en d'ander Geest.
Maar ach! wat sou het wesen!
Haar vrindtschap, die men siet,
Is 't rechte wesen niet;
Of't lof'lyk word gepresen,
't Is mommery, bedrog, en schyn,
Wat souden zy, voor vrinden zyn!
Al zyn zy t'saam gebooren,
Noch is'er groot verscheel,
In 't een, of't ander deel,
Daar zy, als Kind'ren hooren:
d'Een is een Burger deser tydt,
En d'ander van de Ewigheyt.
De Tydeling, vol lusten,
Leyd syn Geselschap voort,
| |
[pagina 148]
| |
Door Weeldens ruyme Poort,
En laat hem nimmer rusten,
Maar wandelt voort, van dack, op dach,
Dar hy sich niet bedenken mach.
Hy schynt hem seer te minnen,
De vriend'lykheyt is groot,
Waar op hy word genoodt,
Om hem in 't net te spinnen,
Zyn vrintschap deckt een slangen list,
Och! of den waarden Geest dat wist!
Hy voerd hem langs zyn wegen,
Gepleysterd, en bemooydt,
Met Rosen overstrooydt,
Als was 't een grote segen;
Soo word een Os ter doot geleydt,
Op dat men hem tot spys bereydt.
Aan 't eynde deser straaten,
Daar woondt zyn oude vriendt,
Die hy vrywillig dient,
Om 't Goedt, met hem, te haaten;
Daar brengt hy zyn Geselschap by,
In 't naare Huys, van woesterny.
| |
[pagina 149]
| |
Daar stort by syn geselle,
Terwyl, hy hem verlaat,
En tot zyn Moeder gaat,
In d'afgrond van der Hellen,
By alle Duyf'len, en Gespuys,
Dat is een seer Elendig Huys!
Een Huys, met Nacht beseeten,
Van woestheyt, sonder Endt,
Vol gruwel, en elendt,
Van alles Goedts vergeeten!
Een Huys, te doncker, en te naar!
Och! of daar geen bewoonder waar!
Waak op, ô Geest'lyk leven,
In 't beste van uw tydt,
Siet hoe men u verlydt,
Gy moet hem weder streven;
Want die gy meend getrou te syn,
Bedriegt u, onder valse schyn.
Verandert uwe treeden,
En seght; ô vlees! wel aan,
Nu moet het anders gaan;
Gesel, van aartse leden,
| |
[pagina 150]
| |
Wy waren lang genoeg u knecht,
En nu, verandert sich het Recht.
Dwingt hem, tot uw begeeren;
Wil hy niet willig gaan,
Soo sleept hem achter aan,
Met spart'len en verweeren;
Maakt hy wat spels, het is geen noodt,
De Saak is u, te overgroot.
De hoop vertroost u treuren:
Soo gy hem, met zyn vrindt,
Kloekmoedig overwindt,
Denckt, wat u sal gebeuren;
Gy sult een Kindt des Hemels zyn,
En lichten als de Sonneschyn,
Godt sal uw Vader wesen,
By wien gy ewig sult.
Met vreugde zyn vervuldt,
Een vreugde, nooyt vol presen,
In 't vrind'lyk licht, der Majesteyt,
In weldoen, en sachtmoedigheydt;
Dat is een Huys van weelde,
En vreugde, sonder Endt,
| |
[pagina 151]
| |
Op 't vaste fondement,
Meer, als wy ons verbeelde;
Dat sal u immers beter syn,
Als 't Eyndt, van sulck een valsen schyn.
| |
Heylig Antwoordt.Want indien gy na den vlesche leeft, soo sult gy sterven: maar indien gy door den Geest de werckingen des lichaams doodt, soo sult gy leven. Rom. 8. vers 13. |
|
