Voncken der liefde Jesu
(1687)–Jan Luyken–
Auteursrechtvrij
[pagina 142]
| |
[pagina 143]
| |
Hy doet my nederleggen in grasige weyden. Psalm. 23 vers 2.
Gras groene kleed, van soo veel duysend Spruytjes,
Als een vercierd Tapyt,
Soo schoon mengt, met bloemmitjes en kruytjes,
Op 's Aartryks vloer, soo kunstig uytgespreydt,
Had ons Gemoedt maar Oren,
Wat sou men wond'ren horen,
Van hem, die 't al, soo wys'lyk schickt, en vleydt!
Elck doet zyn best, om syn fontyn te loven,
En biet zyn uytdruck ann,
Maar, och, Helaas! zy preken voor de Doven!
Wie kan de Spraak, van haar Natuur verstaan?
Toen wy, in d'eerste Zielen,
Het Paradeys ontvielen,
Is ons, 't gehoor, van dese spraak, ontgaan.
Hoewel, die Godt, den wysen Meester vresen,
En lieven in 't Gemoedt,
Wordt dit gehoor, in seker graadt, genesen,
Dat zy verstaan des Scheppers goedt, en soet;
Op dat Hy word gepresen,
Als oorsaak aller wesen,
| |
[pagina 144]
| |
Als and'ren 't slegs, vertreden met de voet.
Maar 't veel, en Al, dat haar gestalte seggen,
Wordt, van ons, niet bevat,
Om dat wy swaar, in 's lichaams grofheyt leggen,
Dat ons verdeckt, een kostelyken Schat,
Die sich, naa 't hene vaaren,
Den Geest sal openbaaren,
Na onse Hoop, die 't in 't Geloof besat.
O Paradeys! hoe heer'lyk moet gy bloeyen!
In 't Majesteytsche Licht,
Soo schoon verweckt, tot onophoud'lyk groeyen,
Door Sonneschyn, van Jesus aangesicht!
By 't blick'ren ende Bloosen,
Van Lelien en Roosen,
Dat alle schoon, van dese wereld, swicht.
Ach! vreugden daal, der uytgesloofde Zielen,
Die tegen Vlees, en Bloedt
En 's Duyvels Ryk, de overhandt behielen,
Om 's levens Kroon, en 't eyndelose Goedt;
Wat moet het vreugde baaren,
Die in uw weelde vaaren,
En over 't hooft, versincken, in uw Soet!
Bloemryke Beemd, van ieder schoon gepresen,
Wat soudt gy anders zyn?
Als een Figuur, van 't Paradeysche wesen?
Dat is uw grond, daar is het alles ryn:
| |
[pagina 145]
| |
Daar quaamt gy uyt to vooren,
Van Binnen uyt gebooren,
Uw wortel is, doorluchtig, eel, en fyn.
Al wat wy sien, dat zyn geen vreemde dingen;
Den sieneloosen Grondt,
Beeldt sich hier uyt, met dese tydelingen,
Soo als 't in Godt, zyn Wysheyt, Ewig stondt:
Dies sal het ons naa desen,
Niet min, maar meerder wesen;
Naa dat ons Eynd, de Geest van 't vlees ontbondt?
Dan hoeft de Ziel, niet naa 't Geheym te vragen,
Als alles bloot sal staan;
En 't Hemels licht, de wond'ren sal bedagen;
Een Sonneschyn, die nimmer sal vergaan!
Ach dat wy 't overwegen!
Op dat het ward verkregen,
Want sulck een Goedt, staat ons bysonder aan.
| |
Heylig Antwoordt.Die ooren heeft, die hore wat de Geest tot de Gemeinee seght. Die overwindt, ick sal hem geven te eeten van den boom des levens, die in het midden van het Paradys Godts is. Apoc. 2. vers 7. |
|
