Voncken der liefde Jesu
(1687)–Jan Luyken–
Auteursrechtvrij
[pagina 62]
| |
[pagina 63]
| |
Aanmerckt de Lelien des velts. Matth. 6. vers 28.
Als wy door groene beemden gaan,
Daar veelderhande Bloempjes staan,
Die tot ons, al iet willen spreken,
Met wit, en blaauw, en roodt en geel,
Vermengt, besprengt, so schoon en eêl,
Hoewel, hoe naau, en dicht bekeken;
Terwyl zy haren geest van geur,
Door 't aangename Lyf, van kleur,
Soo hart verquick'lyk van sich geven,
En 't wintje, vegende over 't Hof,
Met bloeysel reuck, het ruysend lof,
Der hoge Popelaars doet beven,
De morgen Son soo heer'lyk blinckt,
En koele dauw van kruytjes drinckt
By 't tuyt'ren, fluyten, singen, quelen,
Van 't luchtig vluchtig pluym gediert,
Dat tusschen Aarde en Hemel swiert,
En door de tackjes heen gaat spelen;
Dan dencken wy in ons gemoet:
O Paradys, wat syt gy soet!
| |
[pagina 64]
| |
Om dat wy hier een blickje speuren,
Van d'uytgevloeyde liefdens kracht,
Die als een spiegel word geacht,
Op dat wy 't goed, voor 't quade keuren.
Sy preken al van haren Grond,
Daar alle wesen uyt ontstondt,
Gelyk, als uyt geboore krachten;
Die ons met haar veelvoudigheyt,
Soo schoon en wonder uytgebreyd,
't Onsichtbaar wesen doen betrachten.
In dit geschep, van Tydt, en Maat,
Is Lief, en Leedt, en Goet, en quaat,
In een vermengt, en uyt geboren;
Maer in den grond der Ewigheyt,
Is 't ewig durend onderscheyt,
Als dach en nacht, van Liefde, en Tooren.
De Duysternis die Tooren hiet,
Begrypt het Licht des levens niet,
Soo ook, haar bose Creatuuren,
Die, met de Hel verborgen zyn,
Gelyk de Nacht, in Sonneschyn,
En dat sal eynd'loos Ewig duuren.
Wat is de wyse vader goet,
Die met een stroom van soo veel soet.
| |
[pagina 65]
| |
De menschen daag'lyx komt begieten,
't Zy datse vroom, of god'loos zyn,
Zyn regen en zyn Sonneschyn
Laat hyse al te saam genieten.
Wie vraagt, waarom dit soo geschiet?
Godt is de Liefde, en anders niet;
En wyl in 't sichtbaar Al, en Leven,
Zyn liefdens kracht is uytgevloeid,
En half in dese wereld bloeydt,
Soo kan hy niet, als 't goede geven.
Daarom, ô Mensch, wie dat gy seyt,
Bespiegelt u, in desen tydt,
Eer dat den Spiegel wordt verbroken,
En uwe Ziel in 't duyster Naar,
Daar 't Goede nooyt word openbaar,
Van Godt most Ewig sijn verstooken.
Dat is de Hel, een ewig quaadt,
Daar 't lieve licht nooyt in en gaat,
Valt iemand daar, wie wil hem redden?
't Is buyten Goedt, het Ewig Goedt,
Bedenckt u dan wat dat gy doet,
Hels lyden, is een onsacht bedde.
Daar om is desen tydt van Goudt,
Die onse Ziel den Spiegel houdt,
| |
[pagina 66]
| |
Daar Goet en quaat sich openburen,
Op dat wy 't beste vatten aan,
Naa Godt, de ware Rykdom staan,
En ewig wel voor qualyck varen.
| |
Heylig Antwoordt.Siet ick heb u heden voor gestelt, het leven, en het Goede: en den Doot en het quade. Deut. 30. vers 15. | |
Toezang.Toon: Soo als 't begint.
Wy willen Godt ons herte geven,
En treden't aartsche niet de voet,
Op dat ons 't Ewig hemels leven,
In plaats van 't helsche quaat ontmoet.
Ach hoe veel schoonder is het dagen,
Van 't Somer daagse Morgenroodt,
Als 't nypen van de Ooster vlogen,
By doncker nacht, soo naar en doet,
Elck spreekt en preekt van 't eerste wesen,
Als van haar Moeders en den gronde
Waar uyt zy in 't beginsel reesen,
Want alles heeft zyn open mondt.
| |
[pagina 67]
| |
Hier staan wy nu, gelyk genooden,
Om aan te vatten wat ons lust,
Van rechts en lingts ons aan geboden,
Eer 't licht des levens wordt geblust.
Soo laat ons wel en wys'lyk keuren,
Het blyde goedt voor 't droevig quaat,
Wyl 't ons uyt liefde mach gebueren,
En voor 't begeren open staat.
Fontyn en wortel aller wesen,
Brengt gy den rechten honger voort,
Dat alle onlust werdt genesen,
En alles komt gelyk het hoordt.
|
|
