Voncken der liefde Jesu
(1687)–Jan Luyken–
Auteursrechtvrij
[pagina 38]
| |
[pagina 39]
| |
En vreest niet, gy klyn kuddeken, Luc. 12. 32.
Wie was het Schaapje, dat ging dwalen,
En dolen, buyten spoor en palen,
Door 't woeste veldt, en wilde woudt,
Soo veer van huys, in vreemde Oorden,
In prykel van een wreet vermoorden,
Wyl sich den Eeter daar onthoudt?
Ick was het self, en ging al verder,
Maar ghy myn aldergoerste Herder,
Hebt my soo trouw'lyk op gesocht,
En eyndeling met vreugd gevonden,
Eer my de Wolf noch had verslonden,
En op uw schouders t'huys gebrocht.
Nu lust ons naar uw stem te horen,
En naa te volgen uwe spooren,
Op dat wy 't Zielverquickend Gras,
Met koele hemelsch dauw, beseeten,
In uwe groene beemden eeten,
By 't aangename bloem gewas;
En onder uwe hoede schuylen,
Voor die, van heeten honger huylen,
| |
[pagina 40]
| |
En jancken naar onnosel bloet,
Maar soo wy van uw Staf niet wyken,
Sy sullen van den roof niet stryken,
Al sijnse noch soo seer verwoedt.
Ach goede Herder onser Zielen,
Wy willen volgen op uw hielen,
Uw Stem is honing, broot en wyn,
En Oly, Melck, en alle segen,
Bewaardt ons dicht op uwe wegen,
Dan sullen wy geluckig sijn.
Geluckig mach het Schaapjen heeten,
Dat onder uwen Staf mach eeten,
En drincken uyt de koele Beek,
Van klare liefde, uyt Godts Herte,
Een balsiming voor dorstend smerte,
't Most veel zyn, dat hier by geleek.
Hoe souden wy hem niet beminnen,
En speelen stadig met de sinnen,
Op al zyn vrind'lyk goet en soet,
Die ons soo, lief'lyk quam te vooren,
Toen wy, soo ver van huys verlooren,
Elendig waren in 't Gemoedt.
Dat uwe Staf ons verder leyde,
Tot dat wy in de groene weyde,
| |
[pagina 41]
| |
Van 't heylig, salig Paradys,
In wyte en eyndeloose breete,
Niet uyt te spreeken, noch te meeten,
U Ewig geven lof en prys.
| |
Heylig Antwoordt.Myn Schapenhoren myn stemme, en ick ken de selve, en zy volgen my, en ick geef haar het Ewige leven: en zy en sullen niet verloren gaan in der Ewigheyt, en niemant en sal de selve uyt myne handt rucken. Joh. 10. v. 27,28. |
|
