Geestelyke brieven

LXV. Brief.
Ernstige aanmoediging tot een heilige wandel.

Eeuwig heil van den Allerhoogsten.

Beminde Broeder en Zuster,

Een vriendelyke groetenis in de heilige naame Jezus, zyn inwerkende genade bevestige U L. in de allerbeste keur van de hertelyke betrachting der eeuwigblyvende dingen, en verachting der zienelyke. De geest des Heeren vervulle U L. herte, opblaazende het vuur der Goddelyke zucht, en doe U L. te zaamen wandelen, deze gantse levens tyd op den heiligen godzaligen weg der kostelyke godvruchtigheid, zonder omzien tot aan de poorte des doods, en door de zelve tot in het eeuwige leven, en voor het aangezichte Gods des Vaders, des Zoons, en des H: Geests, onder de vriendschap der duizend Zaligen, der vriendelyke maatschappy, in het ver-

[p. 175]

meiden der wonderen Gods, aan den Tafel van eeuwige verzadiging, by de welbron van altyd-duurende laafenis, in de zoetheid van eindelooze vrede, en de zachtheid van onophoudelyke rust, met een eeuwige beweeging van blydschap en vreugde, gezeten onder den lof des Heeren voor eeuwig zonder einde wel, wel gestelt van alles verzorgd. O groot geluk, onuitspreekelyke welvaard, vast kapitaal, goederen en rykdommen, hoe beminnelyk zyt gy boven de aardse idelheden der vergankelyke onstantvastige dingen! en hoe verdiend gy onze geduurige wachtzaamheid, en vlytige waarneeming, welk een kostelyken Paarl zyt gy, om wel en voorzichtig te bewaaren, voor de Rovers die altyd daar op loeren. O Vrienden, hoe groot is de zaak van dat allergrootste en gewigtigste oogmerk, daar ons God toe begenadigt heeft, om het zelve te betrachten, zyn Zonne heeft doen schynen, en den weg aangeweezen, hier moeten wy wandelen, dit is de gezegende gelukzalige weg, gelegen van uit den doolhof der wilde wereld, na 't vreedzaame heilige land van eeuwige welwooning, wy hebben 't door de verrekyker des geloofs in 't oog gekreegen, geen tovery of bedwelming der wereldse of helse werking moet ons het gezicht beguichelen, om van dat spoor te dwaalen, om ons oog te verrukken tot een ander voorwerp, hoewel men ons by de mouw en slippen trekt, en voor de oogen dwarrelt, dat wy strompelen en stooten, ons stee-

[p. 176]

ken en quetsen. al weêr, al weêr, tot God den Heer, hem altyd in het oog des gemoeds houdende ô Noordster onzer Ziele, daar wy zwerven op de wilde Zee dezer wereld, geslingert van het onweer onzer verheve ongelyke levens gestalte, bestormd van de baaren der verdorvens heid, aangestookt van de macht der helle, benevelt van de geest der sterren, tot u moeten wy ons zielen oog verheffen, blyft doch onbewolkt voor ons om niet te verdwaalen, en op een vreemde kust vervallende schipbreuk te lyden, maar dat wy u altyd in het oog houden, om een rechte streek door deze wilde woeste Zee te doen, en eindeling te landen in de behoude haven van uw Eeuwige liefde.

O Noord-ster, Noord-ster, van om hoog,
Tot u verheffen wy ons oog.

De Heere wil ons te zaamen zegene, en bewerke na zyn wysheid, en eeuwige liefde, op dat wy een goed stuk werks mogen worden, uit den groven steen waar in wy steeken, ontheven blyvende in zyn hand van eeuwige bewaaring.