Geestelyke brieven

[p. 112]

XLI. Brief.
Ernstige vermaaning tot boete.

Eeuwig heil van den Heere.

Beminde Zoon,

Sedert ons hier woonen heb ik nu al verscheide maalen aan U L. geschreeven, doch noch niet of weinig, van 't hoogwigtigste belang. 't Is my niet vergeeten, dat u dacht en te kennen gaaft, het waar te veel of te dikmaals daar van op gehaald; als zelfs alles wel weetende: maar zo dat doorging moesten alle kerken geslooten, en alle Leeraars afgeschaft zyn, maar men ziet het tegendeel, dat niet alleen de gemeene man, maar Overheden, Prinsen en Vorsten, ja Koningen, zelfs dit voor lief opneemen, dat 'er gehandeld en voorgedraagen word, van de zaaken dienende ter Zaligheid, en dat doorgaans Jaar in Jaar uit, dat ook elke groote zyn Hof-prediker heeft, want daar glimt noch een vonkje van eeuwig vuur, 't welk elk in zyn boezem draagd, het geen conscientie genaamt is, en de mensch geen volkomen genoegen laat hebben, alleen in dit tydelyke wezen. Zo blyft dan ook myn recht om met U L. te spreeken, raakende een goede uitkomst der ziele, uit dit verbannen landschap der wereld, en 't verwoest dezolaate huis van 't verdorve vlees en bloed, en hier mede groet ik

[p. 113]

U L. zeer vriendelyk, met een zegenwens van de Allerhoogsten, dat hy uw herte aanraake, om zich te keeren van het nietige vergankelyke, verrookende en verrottende, tot het alwaardige zelfstandige, en eeuwig blyvende. Want ik verlang zeer u het hoofd te zien uitsteeken boven den rand des kuils van welke noch uitkomen is, te weeten, den kuil des zondigen en ongoddelyken levens; en daarom roepen wy: klim uit, klim uit! want te gedenken aan een kuil van welks diepte geen uitkomen is, is te naar en te zwaar, voor de geene die haar geliefde in een geduurig gevaar zien, om van dien disperaaten kuil des eeuwigen afgronds ingezwolgen te worden, daar geen seel neêr zinkt om uit te trekken; in dezen kuil slingert het de verzonkene geduurig voor de handen, dat hy 't zelve maar zo lang niet af en slaat, tot zich de grond onder hem open doet, en hem laat zinken, in de grondelooze diepte, daar geen bereiken noch geen beroepen aan en is.

Zo wy nu betrachten hoe veele reeds daar in verzonken zyn, en wy ons bevinden in vlees en bloed, en een grond onder onze voeten om ons op te heffen, tot het hoogste, ja ook tot het eenige goed, welk een aangenaame tyd beleeven en genieten wy dan, een tyd van aanbiedinge der genade en verlossinge. Maar hoe zeer onzeker is 't hoe lange zy over ons duuren zal, en daarom boven alles noodig geen langer uitstel te maaken van te ontvlieden, zo grooten on-

[p. 114]

noemelyken schade, als daar is het verlies der Zaligeheid, van de onsterfelyke ziele: aan 't welk geen wederhaalen is. De Heere Jezus zeide onder zyn leeringe; Wie ooren heeft om te hooren, die hoore. God geeve dat deze vaderlyke waarschouwing niet het eene oor in en het ander weêr uit mogen gaan, maar een oor in het herte mogen vinden, om aldaar te blyven en te beklyven.

Ik zeg wederom, het is geen ding om te waagen, of in de waagschaal te laaten hangen, zalig of verdoemt te worden: rold de ongestuime blinde wereld zo met malkander voort, gelyk de onrustige woeste baaren van de wilde Zee, laat ons die niet volgen, maar uit eigen oogen zien, waar wy staan, en waar wy zullen belanden. Groote en gewigtige dingen eissen een vasten voet; niet, lukt het zo raakt het, en by deze grootheid zyn alle dingen te zaamen klein.

En zo der geen konsten, ja geen slechte handwerken zonder oeffening geleerd worden, hoe is dan de mensch zo zeer achteloos, als of hem de grootste gesteltheid tot zyn eeuwig geluk in de mond waaijen zoude.

Die de handen aan 't werk slaan bevinden het anders, en leeren de spreuk verstaan: Indien de rechtvaardige naauwlyks zalig word, waar zal de Goddelooze en Zondaar verschynen? daarom leid het geen uitstel, en 't is immers over lang genoeg de behertiging van de grootste aangelegentheid verzuimd, en 't geluk getergd, dat de bylslag dus lang heeft opge-

[p. 115]

houden, van het vellen des onvruchtbaaren booms.

Nu staat men noch, nu is het tyd, nu niet verzuimd, eer de knaagende spyt, als een worm in 't herte trekt.

Aldus zyn somtyds myne zuchtinge over u:

Och Heere! Heere! Ik heb noch een doolend schaapje in de woestyn van deze wereld, in 't gevaar om van de wolf verscheurd te worden: Zoekt het en vind het, gelyk gy my onwaardige gezocht en gevonden hebt!

Dat geeve God, op dat wy malkander ook mogen vinden hier in der tyd, en namaals in der eeuwigheid, Amen.

Nu myn Zoon, myn eenige overgebleevene, in dit gevaarlyke jammerdal, laat ik u niet verliezen, laat ik u niet missen, word my tot een eeuwige schat, nevens andere die reeds uit der tyd zyn, en werd u zelven tot een eeuwige schat. De Heere zegene u, en geef u genade, de Heere help uw voet op den weg des levens. En ik groet U L. wederom zeer vriendelyk en hertelyk, vaart wel in de vreeze des Heeren.

U L. Toegeneege en Gunstige Vader.