Des menschen begin, midden en einde

[p. 48]

Job XIV: 1, 2.

De mensche van eene vrouwe gebooren, is kort van dagen, en zat van onruste.

Hy komt voort, als eene bloeme, en word afgesneden: ook vlugt hy, als eene schaduwe, en bestaat niet.

Psalm LXII: 10.

Immers zyn de gemeene lieden idelheid, de groote lieden zyn leugen: in de weegschaale opgewoogen, zouden zy t'zaamen [lichter] zyn dan d'idelheid.

En Psalm CXLIV: 3, 4.

O HEERE, wat is de mensche, dat gy hem kend? het kind des menschen, dat gy het achtet?

De mensche is de idelheid gelyk: zyne dagen zyn als een voorby gaande schaduwe.

Prediker I: 2.

Idelheid der idelheden, zeid de Prediker, idelheid der idelheden, Het is al idelheid.

Jezaias XL: 6, 7.

Een stemme zeid: Roept, en hy zeid: Wat zal ik roepen? Alle vlees is gras, en alle zyne goedertierenheid als een bloeme des velds.

Het gras verdord, de bloeme valt af, als de Geest des HEEREN daar in blaast: voorwaar het volk is gras.

1 Joannes II: 17.

En de wereld gaat voorby, en haare begeerlykheid: maar die den wille Gods doet blyft in der eeuwigheid.

[p. 49]

Het Kind Blaast Bellen.

Wat is al 's Werelds vreugd en Spel?

Een ied'le wind en Water-bel.

Gelyk de rond geblaazen Bel,

Na dat hy sierlyk was verscheenen,

(Tot vreugd van 't kinderlyk gestel)

Weêr oogenblik'lyk is verdweenen:

Zo is de wereld in haar staat,

Die haar beminnaars snel verlaat.