Beschouwing der wereld

[p. 170]

De Schaduw.

Tot dat het koel werde.

Bewaard my als het swart des oogen appels; verbergd my onder de schaduwe uwer vleugelen.
Psalm XVII: 8.

Want gy zyt my een hulpe geweest: en in de schaduwe uwer vleugelen zal ik vrolyk zingen.
Psalm LXIII: vers 8.

[p. 171]

Gelyk de schaduw eenes Rots,

By Zomer-dag, in heete landen;

Zo lieflyk is de Schaduw Gods,

Wyl 's Werelds zonne-straalen branden.

ô Waarde Berg des hoogsten goeds,

De schaduw, die gy komt te geeven,

Verkoeld de Pelgrim des gemoeds,

In doortocht van dit heete leeven.

Passeerders door het werelds ryk,

Vermoeid en swoegende van hitte,

Neemt hier een uitverkooren wyk,

En komt in deze schaduw zitten.

Hier schept het Leeven koele lucht,

In 't ziel-verquikkend adem haalen,

Zo schoon ontweeken en ontvlucht,

Die overheete Zonne-straalen.

Zit hier, tot dat den avond val,

Den Avond van 't vermoeijend leeven,

Dan zult gy door het Afscheid Dal,

U op den weg, naar huis begeeven.

En overkomen zynde 't land,

Der wereldse ongetempertheden,

U zelven vinden in een stand,

Daar uw behaagen zy te vreden.

Want hitte zal 'er niet meer zyn,

Noch overlast van guure koude,

Een vriendelyker zonneschyn,

[p. 172]

 

Zal 't eindeloos gemaatigt houden.

 

Een zonneschyn wiens zoete kracht,

 

Zo lieflyk, en zo uitgenomen

 

In alle Eeuwigheid geen nacht

 

Door afgaan, op zal laaten komen.

 

Een Zonneschyn, wiens vriend'lyk licht,

 

Zo zacht en aangenaam in 't streelen,

 

De glans is van Gods aangezicht,

 

Ver van verdrietig, of verveelen.

 

ô Jezus! onbepaalde Zon!

 

Wiens straalen nimmermeer verdweenen,

 

Wiens opgang, ooit of ooit begon,

 

Gy hebt van eeuwigheid gescheenen;

 

Uit God, het Vaderlyke vuur,

 

Een Bron, en Ader, die het zweeven

 

Der Heil'ge Geest, in Gods natuur,

 

Van eeuwigheid heeft uitgegeeven.

 

Zo heeft den opgang dezes Zons,

 

By Gode, nooit begin genoomen,

 

Zyn opgang is maar over ons,

 

Wy, die in zyn bestraaling komen.

 

Voor 't oog der zaal'ge breekt hy aan,

 

Als zy uit 's werelds duisternissen,

 

Van d'Aarde in den Hemel gaan,

 

Nooit zullen die zyn schynsel missen.

 

Vermoeiden, in den heeten dag

 

Van 't tegenwoordig tyd'lyk leeven,

 

Terwyl het u gebeuren mag

 

Komt in Gods Schaduw u begeeven;

 

Op dat uw leeven niet en sterf,

[p. 173]

 

En eind'ling na verkoeld te weezen,

 

Den opgang dezer Zon be-erf,

 

Die niet zal branden, maar geneezen,

 

ô Aangenaame schaduw Gods,

 

Wy schuilen achter uwe Rots.

Hoogelied II: 3
Als een appel-boom onder de boomen des wouds, zo is myn Liefstie onder de zoonen: Ik hebbe grooten lust in zyne schaduwe, en zitter [onder]: en zyne vrucht is myn gehemelte zoete.

Jezaias XXV: 4.
Want gy zyt den armen een sterkte geweest, een sterkte den nooddruftigen, als hem bange was: een toevlucht voor den vloed, een schaduwe voor de hitte, want het blaazen der tirannen, is als een vloed [tegen] eenen wand.

En Kapittel XXXII: 2.
En [dien] man zal zyn; als een verberginge tegen den wind, en een schuilplaatse tegen den vloed: als waterbeeken in een dorre plaatse, als de schaduwe eenes swaaren rotssteens in een dorstig land.

Hozea XIV: 8.
Zy zullen wederkeeren, zittende onder zyne schaduwe; zy zullen ten leven voortbrengen [als] koorn, en bloeijen als de wynstok: zyne gedachtenisse zal zyn als de wyn van Libanon.