Beschouwing der wereld

[p. 158]

De Zee.

Om weinig, Groot bestaan.

En een iegelyk die [om prys] stryd, onthoud hem in alles. Deze dan [doen] wel [dit] op dat zy een verderflyke kroone zouden ontfangen, maar wy een onverderfelyke.
1 Korinthen IX: 25.

[p. 159]

Naast veele wondren daarw' in leeven,
En rondom heen mee zyn omgeeven,

Teld schouwende overweging meê,

Door 't oog van menschelyke reden,
Dat wonder der vervaarlykheden,

Die groote en vreezelyke Zee.

Wanneer de harde winden koelen,
Vervaarlyk is haar stadig woelen,

Schuim monden van het groot gebruis,

Hoog stygen, en afgrys'lyk gaapen,
Als of zy 't alles wech zouw raapen,

En in haar afgrond haalen t'huis.

Daar durft het menschelyke leeven,
Zich evenwel noch op begeeven,

Zo onversaagdelyk en stout,

Niet om een korten streek te zeilen,
Maar zelfs de weg van duizend mylen,

In 't huis van t'zaam verbonden hout.

En zyn waarom is maar geringe.
Om 't slecht genot der aardse dinge,

Maakt zich den Man dus onversaagt;

Terwyl hy 't alderliefste leeven,
Daar hy al 't zyne voor zouw geeven,

Als op de keel des afgronds waagd.

En of hy 't oogmerk zal behaalen,
Hangt in balans van beide schaalen,

Wat ophaald, luk of ongeluk;

[p. 160]

 

Of hy 't beoogde zal bejaagen,

 

Of hy 't verkreeg'ne t'huis zal draagen,

 

Zo waagd men 't stoute en losse stuk.

 

ô Zielen, die zich hebt begeeven,

 

Op reis na 't Eeuwig zalig leven,

 

In 't Schip van 't tyd'lyk vlees en bloed,

 

Op 's Werelds Zee en woeste baaren,

 

Door storm en onweer en gevaaren,

 

Hebt vaste hoop en goede moed.

 

Ziet gy 't om aards beslag zo waagen,

 

Getroost u dan de quaade vlaagen,

 

't Gehob' en tob', van op en nêer,

 

De vlyt van meeten en van peilen,

 

De wakkerheid om wel te zeilen,

 

En diergelyke moeiten meer.

 

Doen andre dat om beuzelingen,

 

Gy, om het grootste aller dingen,

 

Zy om 't behaal van aardse lust,

 

Om 't Brood, of nagejaagde schatten,

 

Die haast ontvallen van 't bevatten,

 

Gy, om de alderrykste kust,

 

Van Eeuw'ge Onverganklykheden,

 

Te groot, voor 't vat van aardse reden:

 

Om 't onafmeetelyk genot;

 

En 't geen, dat door verhinderingen

 

Geen tegenspoed u kan ontwringen,

 

Zy doen 't om Goed, maar gy om God.

 

ô Zielen op des leevens baaren,

 

Getroost u dan dit overvaaren.

[p. 161]

Psalm CVII: 23, 24, 25, 26, 27, 28 ,29, 30, 31, 32.
Die met scheepen ter Zee afvaaren, handel doende op groote wateren:
Die zien de werken des HEEREN, en zyne wonderwerken in de diepte.
Als hy spreekt, zo doet hy eenen storm-wind opstaan, die haare golven om hooge verheft.
Zy ryzen op na den Hemel, zy daalen neder tot in de afgronden: haare ziele versmelt van angst.
Zy danssen en waggelen als een dronken man, en al haare wysheid word verstonden.
Doch roepende tot den HEERE in de benaauwtheid die zy hadden: zo voerde hy ze uit haare angsten.
Hy doet den storm stille staan, zo dat haare golven stille swygen.
Dan zyn ze verblyd, om dat ze gestild zyn, en dat hy ze tot de haven haar begeerte geleid heeft.
Laat ze voor den HEERE zyne goedertierenheid looven, en zyne wonderwerken voor de kinderen der menschen;
En hem verhoogen, in de gemeente des volks, en in 't gestoelte der Oudsten hem roemen.

2 Korinthen IV: 16, 17, 18.
Daarom en vertraagen wy niet: maar hoewel onze uitwendige, mensche verdorven word, zo word nochtans de inwendige vernieuwd van dage tot dage.
Want onze lichte verdrukkinge, die zeer haast voorby [gaat], werkt ons een gants zeer uitneemend eeuwig gewigte der heerlykheid:
Dewyle wy niet en aanmerken de dingen die men ziet, maar de dingen die men niet en ziet. Want de dingen die men ziet zyn tydelyk, maar de dingen die men niet en ziet zyn eeuwig.