Beschouwing der wereld

[p. 90]

De Waterval.

Tot verdooving.

De afgrond roept tot den afgrond, by 't gedruis uwer watergooten:
Psalm XLII: 8.

Immers is myne ziele stil tot God: van hem is myn heil.
Doch gy, ô myne ziele, zwygt Gode: want van hem is myne verwachtinge.
Psalm LXII: 2. en 6.

[p. 91]

Hoe ruist de swaare water-val,

Van 't woelend en krioelend leven,

Van 't hemel hoog in 't diepe dal,

Der aards-gezindheid neêr gedreeven.

Hier woond de Ziel in 't vleeslyk huis

Met maalende en verstrooide zinnen,

Door 't onophoudelyk geruis,

Dat haar geen raadslag laat beginnen.

Al 't zoet, dat elders wierd gehoord,

Tot voedsel van 't bedaarde leven,

Word hier verslonden en versmoord,

Verstoord en stadig wech gedreven.

Op leven, maakt u ver van hier,

Van hier, daar gy dus lange woonden,

By 't groot en vreeselyk getier,

Dat u ter ruste nooit verschoonde.

Zoek stille wooning voor 't gemoed,

Op dat uw onvervulde ooren,

De stem des Heils, van 't eeuwig goed,

Tot uwer Zielen spyze hooren.

[p. 92]

 

Zet u by 't stille water neêr,

 

Dat uit Gods liefde-bron gevlooten,

 

Een stroom maakt van gewenste leer,

 

Die langs uw huis komt heen geschooten.

 

ô Zaal'ge stilte, daar men hoord,

 

Het aangenaame en vriend'lyk nooden,

 

Der Zielen, door Gods Heilig woord,

 

Dat elk zo mild word aangebooden.

 

Wel aan dan Leven werd bedaard,

 

Dat nu zo lange en veele dagen,

 

Bewoonder van het Ruis-dal waard,

 

Een plaats die 't leven moest mishaagen.

 

ô Ruis-dal, aller ydelheid,

 

Van 't woelend en krioelend leven,

 

Der wereld-geest in 't ryk der tyd,

 

Men moet u vlieden en begeeven.

 

ô Stillen oord van 't Dal der deugd,

 

Door zo veel wyzen uitverkooren,

 

Om van het Heil ter eeuw'ge vreugd,

 

In plaats van 't aards getier te hooren,

 

Uw welbehagen trekke ons al,

 

Van 's Werelds swaare Waterval.

[p. 93]

Job XIV: 19.
De wateren vermaalen de steenen.

Psalm LXV: 2.
De Lofzang is [in] stilheid tot u, ô God, in Zion: en u zal de gelofte betaalt worden.

Prediker IX: 17.
De woorden der wyzen moeten in stilligheid aangehoord worden, meer dan het geroep des geenen die over de zotten heerst.

Jezaias XVII: 12, 13.
Wee der veelheid der grooter volkeren, die daar bruisen gelyk de Zeen bruisen: en [wee] den geruise der Natien, die daar ruisen gelyk de geweldige wateren ruisen.
De Natien zullen [wel] ruisen gelyk groote wateren ruisen, doch hy zal hem schelden, zo zal hy verre weg vlieden, ja hy zal gejaagt worden, als het kaf der bergen van den wind, en gelyk een kloot van den wervel-wind.

Klaaglied: III: 26.
't Is goed dat men hoope, en stille zy op het heil des HEEREN.