Beschouwing der wereld

[p. 86]

De Spelonk.

Wie wil daar woonen?

Dan zullen zy in de spelonken der rotzsteenen gaan, en in de helen der aarde, van wegen den schrik des HEEREN, en van wegen de heerlykheid zyner Majesteit, wanneer hy zich op maaken zal om de aarde te verschrikken.
Jezaias II: 19.

[p. 87]

Het naare Hol verbeeld de Hel:

Het Hol is een verhole wooning,

Ontbeerende het schoon gestel

Der aardse en hemelse vertooning:

Zo leid den eeuwigen Spelonk,

Verholen onder 't hemels wezen,

Misdeeld van 't Licht dat eeuwig blonk,

En alle Schoonheid, nooit volpreezen.

Lag iemant diep van lichten lucht,

In 's aardryks holle maag verslonden,

Hoe hoog verhief zich zyne zucht,

Of ergens uitkomst wierd gevonden!

Onachtzaam menschelyk Gemoed,

In 's Werelds diepe Kuil gevangen,

Geboeid aan 't zondig vlees en bloed,

Waar blyft uw uitzien en verlangen?

Daar zinkt een Seel van boven af,

En wil u uit den Afgrond haalen,

Vat aan het Middel, dat zich gaf,

Eer gy noch dieper komt te daalen;

[p. 88]

 

Wanneer het scheuren van uw grond

 

Door 't doodelyke aardryks beeven,

 

U in de helse balg verslond,

 

En wegnam van het Eeuwig leven.

 

ô Mens! ô Mens! slaat uwe hand,

 

Aan 's hemels toegereikte band.

Gelyk den Kerker, zynde een duistere spelonk,

Diep onder d'aarde, daar nooit Zon noch Maan en blonk,

Met zyn gevang'ne treurd, terwyl de vrool'ke reijen,
In't Koninglyke huys zich boven haar verblyen,

Daar hy in 't Fondament zo laag verholen leid,

Bedekt voor hulp of troost, in een vergetenheid:

Zo leid de Hel, het Hol, der desperaate holen
Diep onder 't vrolyk hof, van 't Ryke Gods verschoolen.

Daarom, ô mensch! zie toe terwyl 't u beuren mag.

Noch zyt gy vry, en staat in uwe levens dag,

Zet uwe voeten wel, en schuw, als pest, de wegen,
Die tot dat naare hol des afgronds zyn gelegen,

Schoon dat zy heug'lyk door een dal van roozen gaan,

Gy zyt geen dier, maar kund den achterlaag verstaan.

Gebruikt uw mensch'lykheid, en edeldom van reden,
Om liever langs een weg van distel-kruid te treeden,

[p. 89]

 

Die aan zyn spoedig einde een heerlykheid beloofd,

 

Wiens glans het klaarste ligt van uw begryp verdooft.

 

Dat Hof der vrolykheid en eindelooze weelden,

 

Wiens lust en sierlykheid't verstant niet kan verbeelden.

 

ô Mensch! noch staat gy schoon, of schoon ter halver weg,

 

Op 't afspoor, dat beraad, den voortgang maar ontzeg.

 

Want waarom zoud gy doch, om kortelyk verblyden,

 

U zelven in het hol der desperaatheid leiden?

 

Neen, 't is u beter, op't vervolg van goeden raad,

 

Dat gy den Kerker, in't Paleis des heils ontgaat.

Psalm X: 9.
Hy leid laagen in een verborgene plaatse, gelyk een Leeuw in zyn hol; hy leid laagen om den elendigen te rooven; hy rooft den elendigen, als hy hem trekt in zyn nest.

Psalm CXXX: 1.
Uit de diepten roepe ik tot u, ô HEERE.

Spreuken XV: 24.
De weg des levens is den verstandigen na boven; op dat hy afwyke van de helle, beneden.

Jezaias XXIX: 15.
Wee den geenen die haar diepe versteeken willen voor den HEERE, [haaren] raad verbergende: en welker werken in duisterheid geschieden, en zy zeggen, wie ziet ons? en wie kend ons?