Beschouwing der wereld

[p. 82]

De Woestyn.

't Is maar een doorgang.

Ik ben een vreemdeling op der aarde, en verbergd uwe geboden voor my niet.
Psalm CXIX: 19.

Och dat ik in de woestyne een herberge der wandelaars hadde! zo zoude ik myn volk verlaaten, en van hen trekken: want zy zyn alle overspeelders, een trouwloozen hoop.
Jeremias IX: 2.

[p. 83]

Die zyn begeeren heeft verheven,
Tot d'eerste oorzaak van zyn leven,

In wien 't hem eeuwig lust te zyn,

In 't hemelshof van 't heilig Eeden,
Dat zalig Vaderland van vreden,

Dien is de wereld een woestyn.

En of'er schoon aan zyne wegen,
Noch Stad en Dorpen zyn gelegen,

Daar ziet een Pelgrim maar verdriet,

Een t'zaamen-rot van aardse lusten,
De Vreden-stad der Zielen ruste,

't Verblyf des heils, en vind m'er niet.

Ook is 't 'er woest en zonder vruchten
Ter spys der graage hemel-zuchten,

Het wild geboomte dat'er staat,

Zyn spruiten der gevloekte aarde,
Die nimmermeer wat hoogers baarde,

Als 't geen het tyd'lyk deel verzaad.

Ook zitten, hier en daar verschoolen,
De wilde dieren in haar holen,

Het brullen van den ouden Leeuw,

Der wrevelmoedigheid en tooren,
Laat zich zo nu en dan eens hooren,

By ander vreeslyk veld-geschreeuw.

Daar zyn ook adderen en slangen,
Op 't spoor van deze woeste gangen;

Dat prykel en gevaar dat doet,

[p. 84]

 

Dat hy die dezen weg komt reizen,

 

Na 't recht der welbedachte en wyzen,

 

Altyd voorzichtig wandelen moet.

 

Op dat hy niet en werd verslonden,

 

Van 't dier, den ouden mensch der zonden:

 

ô Jezus! Koning van dat land,

 

Daar 't herte zich heeft voorgenomen,

 

Om zo gelukkiglyk te komen,

 

Houd gy het leven by de hand.

 

Uw wysheid kan het veilig leiden,

 

Uw alvermogen kan 't bevryden,

 

Voor alle prykel dat 'er dreigd.

 

Daarom, die haar dan aan u houwen,

 

En vast op uwe gunst vertrouwen,

 

Groot is het heil dat elk verkrygt.

 

Verheugd u dan ô vreemdelingen,

 

Die 't land van acht'loosheid ontgingen,

 

Op 't spoor van welbedachten raad,

 

Door 's werelds wildheid en woestyne,

 

Na 't Somber zal de Zon weêr schynen,

 

Ten einde van verdriet en quaad.

 

Verheugd u, in uw Pelgrims treeden.

 

Dat gy in uw eenvoudigheden,

 

Ten spyt van alle macht en list,

 

Der quaade die 't onveilig maaken,

 

Met God behouden door zult raaken,

 

Het geen oprechtheid nooit en mist.

 

ô Erfdeel! Stad van eeuw'ge vreden,

 

Gy moedigd ons om voort te treeden,

 

Dit leven is ons een Woestyn,

[p. 85]

 

Daar wy geheel niet t'huis en hooren

 

Schoon dat wy daar in zyn gebooren,

 

Het leven wil doch elders zyn.

Psalm CXIX: 54.
Uwe inzettingen zyn my gezangen geweest, ter plaatse myner vreemdeling schappen.

Jezaias XXXIII: 17, 18, 19.
Uwe oogen zullen den Koning zien in zyne schoonheid: zy zullen een verre gelegen land zien.
Uw herte zal de verschrikkinge overdenken, [zeggende], Waar is de Schryver? waar is de betaalsheere? waar is hy die de torens telt?
Gy en zult niet [meer] dat stuure volk zien, het volk dat zo diep van spraake is, dat men't niet hooren kan, van belachelyke tonge, 't welk men niet verstaan en kan.

En Kapittel XLIII: 19.
Ziet ik zal wat nieuws maaken, nu zal 't uitspruiten, en zult gy lieden dat niet weeten? ja ik zal in de woestyne eenen weg leggen, [en] rivieren in de wildernisse.

Hebreen XIII: 13, 14.
Zo laat ons dan tot hem uitgaan buiten de Legerplaatse, zyne smaatheid draagende.
Want wy en hebben hier geen blyvende Stad, maar wy zoeken de toekomende.