Beschouwing der wereld

[p. 42]

De Sneeuw.

Niet langer als 't koud is.

Want hy zeid tot de sneeuw, Weest op d'aarde, en [tot] den plasregen des regens; dan is'er de plasregen zyner sterke regenen.
Job XXXVII: 6.

Hy geeft sneeuw als wolle: Hy strooit den rym als asse.
Psalm CXLVII: 16.

[p. 43]

Wanneer de Sneeuw het aardryk dekt,

En met zyn witheid overtrekt,

Dan is de Mesthoop schoon voor oogen:

Waar is een Lywaad, zo geblykt,

Dat zy den prys niet af en strykt,

En voor haar staat niet leid geboogen?

Maar als de Zon dat kleed versmelt,

Dan ziet men hoe 't 'er is gesteld;

Wanneer het leelyk uit komt kyke,

Aan dezen, en aan geene hoek,

Dan gaat 'er blyk voor onderzoek,

Op dat de viesheid van haar wyke.

ô Mesthoop, van een vuil gemoed,

Zo schoon bedekt met werelds goed,

Hoe snood ontdekt zich uwe schanden,

Wanneer Gods Tooren-vuur zo schynd,

Dat uwe manteling verdwynd,

Als wierd zy afgelicht, met handen!

In plaats van zulk een witten schyn,

Was 't beter swarte aard te zyn,

[p. 44]

 

Die Goud en Zilver droeg van binnen:

 

Dat is de Deugd; of 't iemant weet;

 

Daar geene, schand'lyk word ontkleed,

 

Zal dezen Eer, door bloodheid winnen.

Job VI: 16, 17.
Die verdonkerd zyn van het ys, [en] in dewelke de sneeuw haar verbergd.
Ter tyd als ze van hitte vervlieten, worden ze uitgedelget: als ze warm worden, verdwynen ze uit haare plaatse.

Kapittel XXIV: 19.
De droogte, mitsgaders de hitte, neemen de sneeuw-wateren wech; [alzo] het graf [de geene die] gezondigd hebben.

En Kapittel XXXVIII: 22.
Zyt gy gekomen tot de Schat-kameren der sneeuw?

Psalm LXVIII: 2, 3, 4.
God zal opstaan, zyne vyanden zullen verstrooid worden: en zyne haaters zullen van zyn aangezichte vlieden.
Gy zult ze verdryven gelyk rook verdreven word, gelyk was voor het vuur smelt, zullen de godlooze vergaan van Gods aangezichte.

[p. 45]

Maar de rechtvaardige zullen zich verblyden, zy zullen van vreugde opsprigen voor Gods aangezichte, en van blydschap vrolyk zyn.

Spreuken XXV: 13.
Een trouw gezant is den geenen, die hem zenden, als de koude des sneeuws ten dage des oogstes: want hy verquikt zyns Heeren ziele.

Jezaias LV: 10, 11.
Want gelyk de regen en de sneeuw van den Hemel nederdaald, en derwaarts niet weder en keerd; maar doorvochtigt de aarde, en maakt dat zy voortbrenge en uitspruite, en zaad geeve den Zaaijer, en brood den eeter.
Alzo zal myn woord, dat uit mynen monde uitgaat, [ook] zyn, 't en zal niet ledig tot my wederkeeren: maar het zal doen 't geene dat my behaagd, en 't zal voorspoedig zyn [in] 't geene waar toe ik het zende.

Jeremias XVIII: 14.
Zal men ook om eenen rotssteen des velds verlaaten den sneeuw des Libanons? zullen ook de vreemde, koude, vlietende wateren verlaaten worden?