Vervolg van het musikaels tydverdryf

(1752)–J.W. Lustig– rechtenstatus



[pagina 10]
Op de verfoeide Haat Des menschen hart voor lang bedorven, Vermits er haat zyn woonplaats gaf. Voor liefde, by hun als verstorven, Zo daalt hy met de haat in 't graf. Als my de menschen zelf verjagen. Dat of ik hun doe ongelyk, En of zy daar al over klagen, Hun gunst die toont my weder blyk.
2 Als ik myn zetel maar houd onder d Eerwaarde Geestelyken stoet Hun gunst is voor de haat (byzonder Het grootste deel) is 't die my voet. Want als die komen aan het haten Is 't onversoenlyk, ja vergeert Niet ligt, voor dat zy boven maten Volstrekt, door haat voldoening heeft.
3 En of schoon and'ren hun niet volgen Zy off'ren die (zo 't moog'lyk is) Dus moeten die door haat verbolgen In rouw vergaan, of ergernis. Maar hoe zy hier na zullen varen, Met zo aan my hun hart, en zin Te streelen en te evenaren: Het eind' veel erger dan 't begin.