Der lijden vreucht

(1649)–Judith Lubbers– rechtenstatus


Een Liedeken,
Op de Wyse: Eylaes ick moet beweenen. MAeghden laet ons verblijden, Nu wy dit weten klaer, Al die met JesUs lijden, Sullen verblijden, daer, Ons Heer woont in zijn Rijcke jent, Wy sijn by hem nu wel bekent,
[pagina 33]
Maer wy als dan, Sullen hem oock schouwen an. 2. Die nu in Tranen Zayen, Sullen dan vrolijck zijn, En oock met vreughde Mayen Bevryt van alle pijn, Daerom laet ons doch moede niet Worden, al lijden wy verdriet, In't Iammerdal, Want het sal verkeeren al. 3. Hy salt soo wel versoeten, Als hy sal openbaer, Ons lieffelijck ontmoeten, Met sijn Engelsche schaer, Hy sal seggen, Vrienden comt aen, Ghy sult nu geen meer druck ontfaen, 't Is al verby, ghy sult nu maer wesen bly. 4. Dees' Hoop doet ons gheneesen, En geeft een nieuwe moet, Dat wy wel souden vresen, Dat smaeckt ons nu soo soet, Hy sterckt ons door zijn lieve handt, En geeft zijn Geest tot onderpandt, In deser tijt, Want dit is dat ons verblijt. 5. Maer 't sal volcomen wesen, Als wy verresen zijn, Ghelijck wy daer van lesen, Dat hier is inden schijn, Dat sal dan openbaer en soet, Verheughen ons Hert en Gemoet, Wanneer wy wis, Comen daer ons Minnaer is. Liefd' verwint.