Een revolverschot

XLIV.

De leden der Harmonie van Vroden hadden onder elkander een inschrijvingslijst geopend voor het oprichten van een gedenkteeken op het graf van hun betreurden bestuurder, wien de maatschappij zooveel verschuldigd was, voor dengene die ze tot bloei had weten te brengen en immer tijd en geld te harer beschikking had.

In den zomer, die op zijn geheimzinnig, schielijk overlijden volgde, was de nederige zuil vaardig en geplaatst: eene grauwe, afgebroken kolom met zijn portret, uit witte marmer in fac simile gebeiteld - goed gelijkend, inderdaad - met een vergulden lauwertak daarover. Het droeg zijn naam en een opschrift van dankbare verkleefdheid ter vereeuwiging van zijn aandenken.

Zoodra het daar stond op 't kerkhof, ten aanschouwe voor een ieder, herinnerden zich de dames van het dorp, dat ook zij verplichtingen hadden jegens Luc Hancq; hij was het toch, die in de kloosterschool aan hun meisjes -

[p. 184]

externen - onvergeld pianolessen gaf en ook wel in vriendenhuizen ging om de uit het pensionaat teruggekeerde dochters, onder het oog der moeder, een moeielijk muziekstuk te doen aanleeren, of die, als hij een schoone stem onder deze ontdekte, er behagen in vond ze te helpen leiden tot volle ontwikkeling.

Alle voorbeeld aanstekelijk zijnde, zoo hadden enkelen besloten ook bij de vrouwelijke bewoners van de gemeente geld-inzamelingen te doen voor het aankoopen eener kroon.

Het omhalen werd aan mevrouw Florisonne, als gemalin van den burgemeester, aangeboden. Luc Hancq was haar van in het begin antipathiek geweest, doch zijn vreeselijk einde had medegevoel opgewekt; en ofschoon zij zelden rechtstreeks van hem eenigen dienst had ontvangen, misschien juist daarom, tevens het ongegronde van haar weerzin bekennend, had zij den leenplicht, daarenboven zedelijk opgedrongen door haar man, ten laatste aanvaard.

Zij zelve teekende in aan 't hoofd der lijst en met de zuster van dokter Moens, een bedaagde weduwe, die bij dezen inwoonde, gingen zij rond.

Ook bij mejuffrouw Sanders klopten zij aan.

Marie zocht wel de menschen niet op, doch aanvaardde thans bezoek, als er kwam.

Zij wist niets van het plan. Het graf van Luc Hancq zag ze nooit aan. Wanneer ze ter mis ging, maakte zij van het toegangspoortje tot het kerkhof geen gebruik meer. Zij trad als een ieder door het groote straathek binnen.

Mevrouw Florisonne, bevallig als immer, op haar sierlijkst uitgedost, ditmaal ietwat ontroerd, onder den indruk der verhouding, waarin Luc Hancq tot de familie Santander

[p. 185]

had gestaan en de wrange herinneringen, die zij verlevendigen moest, bood Marie de omgangslijst aan.

Zij had geaarzeld om het te wagen; de quaestie was tusschen haar en hare gezellin twijfelend, besproken geweest en toch bevestigend beantwoord. Marie zou recht hebben boos te wezen, indien men ze uit het huldeblijk sloot, bewezen aan de memorie van den bruidegom harer zuster, die tevens haar eigen, goede vriend was geweest, en aldus hadden. de dames zich aangemeld.

Marie nam het papier aan en keek er op: de namen dansten voor haar oog, de cijfers sprongen in zig-zag op. Haar verstand vatte niet, wat men van haar begeerde, al bezat ze een voorgevoel, dat het een bovenmenschelijke beproeving uitmaakte.

Zij scheen geheel versuft:

‘Ja,’ zei ze, ‘ja, ja,’ op al de verklaringen, die de zuster des dokters haar gaf; doch meteen werd ze doodsbleek, een grijnslach vertrok haar mond; het blad trilde zoo hevig in hare vingeren, dat de aanzoeksters elkander berouwvol, ook van streek, aanzagen.

Zij hadden te veel van juffrouw Santander's krachten geëischt, haar karaktersterkte overschat en de beelden der twee dierbare afgestorvenen te roekeloos opgewekt!...

Er scheen iets vervaarlijks in Marie plaats te grijpen: de uitdrukking van haar gelaat werd die van een roofdier, dat zijne prooi vastklemt. Het was, alsof haar ontbloot gebit ging bijten, alsof ze 't blad in een aanval van waanzin scheuren ging...

Dit duurde slechts een oogenblik; wellicht hadden de verschrikte bespiedsters zich over hare al te groote ontsteltenis vergist...

[p. 186]

O ja, zoo moest het wezen: Marie nam de aarzelend aangeboden pen, doopte die in den inkt en teekende:

‘Marie Santander: tien frank.’

Zij moest nog geweld doen om een huivering te onderdrukken, toen ze de bezoeksters tot aan de voorpoort uitgeleide deed.

Het was gekomen, terwijl zij daar waren, de twee dames, het vreeselijk spook!... Het had op hare schouders gezeten, haar knellend, zooals nog nooit te voren, en nu herkende zij het: dat was de haat, de onverbiddelijke!

‘De schelm, de hondsvot, de Judas!’ was ze op het punt geweest, zich zelve en Georgine verradend, uit te roepen.