Een revolverschot

XXVII.

In den namiddag, zoodra Trientje het gewoon huiswerk had verricht, werden de jenevers geperst, een lastige taak: beduidende grepen werden in een handdoek door de twee vrouwen - Marie en de meid - met de vingeren verpletterd, daarna uitgewrongen over een groote kom. Het dikke sap was als bloed, moorddadig rood, handen en polsen kleurend, ondanks elke voorzorg spattend op het voorschoot en het kleed.

Dit had plaats in de kleine achterkeuken.

Georgine zat op het hof.

Marie was zenuwachtig, als onder den indruk van een voorgevoel, en toch was ze zeker, dat Luc Hancq nu niet moest verwacht worden, zoo vroeg kwam hij nooit, en op zijn gewoon uur was er heden - bij uitzondering - repetitie van de muziekmaatschappij. De suiker stond in een groot ‘kindeken’, pyramidaal-vormig, klaar, de ledige glaasjes, blinkend gereed, op de tafel, en nu mat

[p. 109]

Marie het sap in een liter, ten einde nauwkeurig de hoeveelheid - een pond (400 grammen) voor een pint - te berekenen.

Trientje bracht de weegschaal aan.

Het roode vocht werd in een koperen ketel - op een hevig vuur - gezoden en afgeschuimd; vervolgens werd de suiker door de meid - met een slecht mes daarop, door een hamer in groote stukken geslagen - er gewogen in gedaan.

‘Zou men 't ooit kunnen gelooven, dat er zooveel in moet Trientje?’

Het smelten duurde geruimen tijd, en terwijl Marie met de spaan gereed stond om de gelei een tweede maal, bij 't herzieden af te schuimen, vroeg ze achteloos:

‘Wie heeft daar gebeld?’

‘Niemand,’ zei Trientje.

‘Toch wel, een half uur geleden.’

‘Ha, ja, mijnheer Hancq,’ was 't onverschillig antwoord.

‘Mijnheer Hancq!’ herhaalde Marie, verslagen, ‘waarom hebt ge 't mij niet gezegd?’ verweet ze.

‘Bah! ik dacht, dat ze wel mans waren om 't alleen effen te klappen,’ zei stout de meid.

Marie nam een spoedig besluit:

‘Trientje, sla gij de confituur ga, ge zult het wel kennen, ge hebt het reeds zoo dikwijls zien doen,’ sprak ze, al het hiertoe zoo jaloersch bewaakte in den brand latend.

En weg was ze.

Trientje keek bevreemd op:

‘Wordt ze nu geheel zot? Ik geloof, dat ze stapelzot

[p. 110]

wordt,’ zei ze, er een leelijk woord, een halven vloek aan toevoegend.

Op 't hof was het Marie's eerste:

‘Waarom hebt ge mij niet geroepen?’ verweet ze ook Georgine.

En deze traag en snijdend antwoordde met zichtbaar wraakgenot:

‘Mijnheer Luc Hancq heeft niet gewild, dat ik u riep, verstaat ge 't? Hij heeft het niet gewild.’

Marie had een blik van wanhoopvol gesmeek op hare zuster, een blik die al de ellende van haar hart blootlegde, een blik die zei:

‘O laat hem mij, gij hebt nog heel de toekomst, ik heb slechts hem, o laat hem mij!’

Luc Hancq keek beschaamd in den grond, als iemand, voor wien een ander verraderlijk onbescheiden bekentenissen aflegt.