Een revolverschot

[p. 53]

XIV.

Nu was het volop zomer en zeer heet. Het schieten lag wat stil, het pianospel en de zang evenzeer. Georgine was geen vlijtige leerlinge. ‘Liever niet,’ scheen hare leus. Wanneer Luc Hancq zijn bijna dagelijks bezoek aan de juffrouwen Santander bracht, zaten zij meest buiten op het voorhof, dat met een ijzeren hek van lust- en moestuin was afgescheiden, onder den dikken moerbezie-boom. Zij zaten er bij een tafeltje, met handwerk in betrekkelijk koele schaduw. Het was er genoeglijk: de voorpoort stond nu open en vandaar uit kon men de straat zien en ook gezien worden. De duiven liepen er rond, de schoone, blanke ‘pauwkens’, met hun roode pootjes en hun sierlijken staart, die in een groote pijp naar omhoog staat: zinnebeelden van reinheid en zachtmoedigheid.

Om den toren schreeuwden de steenzwaluwen in wilde vlucht elkander nazettend, grauw-vaal van pluimen, met een bek, die tot op de helft van hun kop opengaat, de zwaluwsoort, welke jaarlijks 't laatst in 't land komt en er ook het eerst uit verdwijnt. Verder in 't struikgewas, achter het hek deed de blessche (bastaard-) nachtegaal, lang de lente-concerten volhoudend, schier onafgebroken zijn orgelend lied hooren, frisch en verkwikkend als 't gemurmel eener beek. En Luc Hancq, bij de beiden gezeten, werktuigelijk den bal van hun breikatoen af- en opwindend, vergat wel eens onder 't praten, dat zijn vrienden hem wachtten om samen naar ‘De Klokke’ in de verre

[p. 54]

wijk ‘Het Opeelken’ met de krullebol te gaan spelen.

Toen de jonge notaris Mussche, na den dood van Santander te Vroden was benoemd, had hij geen geschikt huis gevonden en zijn intrek in 't Wethuis moeten nemen. Voorloopig hadden de dochters van zijn voorzaat er in toegestemd, de minuten in 't kantoor des vaders te laten berusten. Dit kantoor had uitzicht op het voorhof, met een klein raam, maar de grootere ramen en de ingang - een afzonderlijke - waren aan den kant van 't kerkhof. ‘Landlieden houden van een verholen hoek, buiten het bereik van onbescheiden nieuwsgierigheid, als zij een notaris noodig hebben of hem raadplegen gaan,’ beweerde de voorganger-boerenkenner.

En waar eertijds, en gedurende zoovele jaren, de plaat met: Notaris Santander had gestaan, kon men nu lezen: Studie van notaris Mussche. Dit was het eenig oogenschijnlijk verschil: maar in wezenlijkheid bestond er nog een veel grooter, beduidender en minder gewenscht voor den belanghebbende. Had Sanders, zooals de boeren hem noemden, het al te doen gehad, Mussche mocht zich tot dusverre niet in een drom van cliënten verheugen. Deze waren grootendeels tot van Damme van Cruymbeke overgeloopen. Mussche was te jong, te onbekend met de streek, om het vertrouwen, dat hij waarschijnlijk verdiende, in te boezemen.

Derhalve scheen het een geluk, dat hij de zware kosten eener huishouding niet op zich had geladen. Het ware hem overigens niet mogelijk geweest: hij was uit geringen stand gesproten. Zijn moeder, vroeg weduwe, leefde van een klein pensioen en had alles, wat zij aan vermogen

[p. 55]

bezat, voor de studie van dien eenigen zoon opgeofferd.

Een rijk huwelijk alleen kon Mussche redden.

Hij was kort en tenger van gestalte, blond, met een spaarzaam snorbaardje; onbesproken van gedrag; bescheiden beleefd, en had die gedwongenheid behouden, welke, in gezelschap, het gebrek aan een hoogere opvoeding dikwijls als met een stempel van minderheid voor 't leven lang op den man drukt.

Hij was zeer braaf, zei een ieder.

Maar helaas! De braafheid schijnt een deugd te wezen, welke jonge meisjes zelden in de figuurlijke keuze van een echtgenoot in de weegschaal werpen, en, indien er al zijn, die toestemmen om er een te huwen, in wien men niets anders prijst dan de braafheid, is het ondanks deze veel meer dan om der wille van deze hoedanigheid.

Van het eerst bezoek, dat hij bij de dochters van zijn voorganger bracht, hadden zij hem geklasseerd:

‘Een manneken als een meisken,’ had Marie gezeid en den vinnigen spot nopens zijne bloohartige manieren en zijn kleinen persoon niet gespaard. Wellicht uit de natuurlijke antipathie, welke klein voor klein voelt, wellicht omdat haar schrander doorzicht, haar deed bevroeden, dat, om tegenovergestelde reden het contrast met Georgine juist in zijn oog een aantrekkelijkheid moest vormen, en Marie hem als geen geschikte partij voor haar aanzag; niemand overigens was dat in haar meening, want in den grond van haar hart, onbewust voor haar zelve, wilde zij van geen huwelijksplannen voor de jongere zuster weten.

Zij had hem dus belachelijk gemaakt bij de minder vernuftige Georgine om zijn gaven zoowel als zijn tekort-

[p. 56]

komingen, op het tijdstip, dat madame Hancq zoo overwachts stierf.