Een revolverschot

[p. 51]

XIII.

Zou Luc Hancq in het dorp blijven, nu hij vrij was als de vogel op den tak? Deze was de vraag, die elk stelde. Van korten tijd reeds na de uitvaart werd de twijfel opgeheven. Hij verscheen op de wekelijksche repetitie in zijn grijs zomerpak. Er was geen verandering aan hem te bespeuren, tenzij dat er een zwart floers rond zijn stroohoed zat. Blijgemoed, blijkbaar inschikkelijk met alles, wat men had kunnen wenschen of voorstellen. En, nog voordat iemand in 't bijzonder de vrees geopperd had over het mogelijke voor de maatschappij van zijn verlies, voorkwam hij de benieuwdheid der medeleden: in een korte aanspraak verklaarde hij hun, dat hij te Vroden was en te Vroden bleef.

Men liet hem niet voortzeggen, zoo luid weerklonken hand-applaus en bravogeroep.

Ja, hij bleef, hernam hij eindelijk, na moeielijk verkregen stilte, luimig, minzaam, hartveroverend: hij kon immers niet weg van die maatschappij, die hem als een geliefde in hare boeien hield. Al die brave jongens konden hem immers niet missen, hij moest hen leiden op het pad der... der... hij haperde opzettelijk, wat een dwaze, de stompzinnige secretaris, tusschenkomend, deed volledigen:

‘Der deugd.’

‘Neen,’ antwoordde Hancq, ‘op het pad der welluidendheid.’

Donderend gelach begroette deze boertige vondst.

Och, er was maar éen Luc Hancq om vreugd te wekken,

[p. 52]

waar er geene heerschte, om alles, zelfs de repetitiën te vervroolijken. Zulk een potsenmaker. De beminnelijkheid was hem aangeboren. En, ofschoon de nu reeds grappige vorm zijner rede enkelen in den grond van hun gemoed eenigszins misplaatst mocht voorkomen, evenals het straat-spel van weinige dagen te voren hem gedaan had, toch werd alles, met de nog versche herinnering aan den lekkeren maaltijd, door den mantel der toegeeflijkheid bedekt.

Hij was de ziel der societeit. Men behield hem.

‘Hoera! Hoera! voor den bestuurder.’

Ook naar de herberg ging hij in 't vervolg, alsof er niets gebeurd ware. Hij bekende zelfs met meer oprechtheid dan kieschheids-gevoel, dat wat hem het meest gevaren had (vreemd voorgekomen was) het gemis van zijn dagelijks glas bier in den vriendenkring was; maar dat hij toch niet tusschen de begrafenis en den herinnerings-dienst in 't Wethuis of ‘Den Haan’ verschijnen kon. Hij zei dat op een vraagtoon, als verwachtte hij een protestatie, dat hij te veel aan 't wereldlijk opzicht geofferd had.

Ook bij de buurmeisjes ging hij weder, zoodat anders alles in de vroeger plooi kwam. Geen verandering evenmin in zijn huis, noch verfraaiing noch verbetering aan wat het ook mocht wezen. Hij behield ook de oude Treze als werkvrouw-huishoudster, zeker om den last te ontgaan een blijvende dienstbode te zoeken. Misbruiken of verkeerdheden zocht hij niet uit te roeien, als slaaf zijner gewoonten.