Het land der verbeelding

[p. 105]

Op Bovegem.

[p. 107]

I.

Of hij tevreden was!

Dit was hem aan te zien aan de lichtheid van zijn tred, aan de vlugheid zijner bewegingen, aan de uitdrukking van vroolijke wakkerheid, welke uit zijne oogen straalde en over gansch zijn gelaat lag verspreid.

Hij was tevreden, en geen wonder: hij had zijn levensdoel bereikt, onlangs was hem zijn diploma van hofbouwkundige uitgereikt, en gisteren was hij tot bijzonderen toeziener van het kasteel van baron Samien de Solingen van Bovegem benoemd; meer dan dat: tot hervormer van deze domeinen, welke door jaren lange afwezigheid des voormaligen eigenaars in een staat van diep verval lagen. De jonge baron, die de goederen had geërfd, was hem geen onbekende; want aleer hij in de hofbouwschool ging, had hij een paar jaren aan de universiteit van Brussel in de rechten gestudeerd. Evenzoo de edelman; beiden hadden van dat vak afgezien, deze omdat zijn aanzienlijk vermogen hem

[p. 108]

kringen opende, waar zijn geest te veel afleiding van ernstiger bezigheden vond, gene omdat zijne liefde voor natuur en natuurschoon hem machtig, alles overheerschend, van de droge studiën der wetten aftrok.

Zijn naam was Romuul de Somme. Hij was drie en twintig jaar, slank en bruin, gedistingeerd van trekken en voorkomen.

Van uit de verte reeds had hij de vier grauwe, zware torens van het leenheerlijk slot uit eene donkere massa boomen zien uitsteken; thans sloeg hij den hoek eener breede, viervoudige beukenlaan in: ginds ontwaarde hij den voorgevel met zijne tallooze vensterramen.

Hij zette zich, dicht bij het ijzeren hek gekomen, een weinig te rusten op den hooger liggenden graszoom, en nam zijn nieuw verblijf en de omgeving in oogenschouw.

Het was niet moeielijk om te bevroeden, dat de blik des eigenaars hier sedert eenigen tijd ontbroken had; de vensterluiken, welke van later dan het slot zelf dagteekenden, hingen daar en ginder af; het dak was schaliën kwijt; de voorgevel scheen in jaren niet geverfd, terwijl naderbij dorre stammen langsheen de dreve, uitgewaaid, een grooten, drogen aardklomp aan de afgerukte wortels dragend, met den top tegen de kruin van andere boomen leunden; het ijzeren hek vertoonde bij plaatsen openingen in de regelmatige stavenrij, als een gebit, waar tanden aan ontbreken.

En de tuin! en het park! men hoefde er den voet niet in te zetten om te zien, hoe het er mede gesteld was: onkruid over den grooten weg op het voorplein

[p. 109]

tierend, wat moest het langs de kleinere of eenzamere paden wezen! De wilde wingerd, die waarschijnlijk eertijds een looverhuisje vormde, had zijne vrijheid benuttigd en slingerde thans reeds donkerrood wordende ranken over een heele groep andere boomgewassen uit, zonder dat het oog nog vermocht zijn uitgangspunt te ontdekken.

‘Eene schande!’ murmelde de jonge man, en als een natuurlijk gevolg op deze onvrijwillige uitroeping, haalde hij twee brieven uit den zak en den omslag, waar zij los in lagen; beide droegen het opschrift:

‘Aan Ignatius Cocquijt, toeziener op het kasteel van Bovegem.’

De eerste was een aanbeveling voor den jongen de Somme; hij moest onthaald worden, als een voorname gast met alle zorg en eerbied. De tweede brief behelsde het ontslag van Cocquijt als toeziener, hij was in korte bewoordingen opgemaakt en pronkte juist met geene complimenten over een bevredigend of prijzenswaardig beheer, maar luidde eerder als eene smadelijke ontheffing uit den dienst. Een klein pensioen werd echter als vergoeding, bijna als aalmoes, aangeboden.

Het stond Romuul vrij dezen laatsten brief af te geven, wanneer hij het raadzaam oordeelde, hetzij dadelijk na zijne aankomst, hetzij met eenige dagen uitstel. Beide waren door den jongen baron onderteekend en droegen zijn adellijk wapen.