Het land der verbeelding

XLI.

‘Dat is allemaal niets,’ sprak Leander middelerwijl in de woonkamer tot tante, ‘maar hebt ge al gedacht aan de begrafenis? Het zal zeer ongelegen komen in de kerk met den dubbelen dag van morgen en overmorgen.’ - Het was op den vooravond der Pinksterfeesten.

‘Zwijg!’ zei vrouw Clemens verontwaardigd, ‘wie spreekt hier van begraven als iemand nog leeft.’

Zij sukkelde hem vooruit in de ziekenkamer.

[p. 98]

‘Zorg dat ge warm water hebt,’ zei Djelika gebiedend tot Virze, toen deze bloedrood en gansch beschreid ook bij het bed terugkwam. Virze verkropte hare ontevredenheid en ging.

‘Useken, sterft ge gaarne?’ vroeg de uitlichtster alsdan aan het meisje.

Deze knikte. ‘Op, op!’ zei ze in eens als gejaagd en deed eene poging om zich op te richten. Doch Djelika en de koster hielden hare armen vast en dwongen haar zich niet te bewegen.

‘Ze zou in onze handen blijven,’ zei de uitlichtster. ‘En al stierf ze nu eens uit haar bed,’ sprak Gabrielle met gedempte stemme, die hare vriendin liefst haren wil had laten doen.

Djelika wierp haar een verwijtenden blik toe en verwaardigde zich niet haar een antwoord te geven.

‘Allen op de knieën! ’ gebood zij, ontstak hare lichtmiskaars en hield die in de rechterhand van het zieltogende meisje. Zij had den koster een kerkboek gegeven. De buurvrouwen, Gabrielle en Virze lagen geknield in eene rondte; tante, die dat niet meer kon, stond gebogen tegen de rugleuning van een stoel.

Leander hief aan met luider stemme: ‘Heere, help mij, want het wordt avond, de dag mijns levens is aan het dalen.’

‘Och, zwijg, als 't u belieft, lees dat stil,’ bad Virze binnenkomend; maar de koster zag haar grammoedig en ontsticht aan en vervolgde: ‘Als mijne oogen niet meer zullen zien en mijne ooren niet meer zullen hooren, barmhartige Jezus, ontferm u dan mijner.’

[p. 99]

‘Gij moet mede bidden,’ beval Djelika aan het meisje.

Useken bewoog de lippen. Virze snikte machteloos als de aalmoezenier, die den ter dood veroordeelde in beulshanden overleveren moet.

‘Als mijn koude en bevende mond,’ begon de koster opnieuw, ‘voor het laatst uwen heiligen naam zal uitspreken, barmhartige Jezus, ontferm u dan mijner!’

‘Als mijne bleeke wangen, met de kleur der stervenden overtogen, aan de omstanders schrik en medelijden zullen inboezemen, en het zweet des doods op mijn voorhoofd zal parelen, barmhartige Jezus, ontferm u dan mijner!’

‘De strikken des doods hebben mij omvangen, de benauwdheid der Helle heeft mij overstroomd, Heere, verlos mijne ziele!’....

‘Gij moet mede bidden, als gij kunt,’ waarschuwde nogmaals Djelika.

Doch Useken kon niet meer. Zij deed een laatste beweging, hare ademhaling hield op en een traan rolde uit hare oogen....

‘Heere, in uwe handen beveel ik haren geest,’ sprak de koster, ‘wil de ziele van uwe dienaresse Ursula in genade ontvangen.’

‘Zij wordt thans geoordeeld vijf voet boven haar bed,’ verzekerde Djelika.

Tante Clemens werd weggeleid. Virze wierp zich met zulke hevigheid en handenwringend op de sponde, dat men moeite had om haar uit de kamer te krijgen.

‘Dat was geen schreien meer, het was brullen,’ vertelden de aanwezigen later met bewonderende aandoening.

[p. 100]

‘Allemaal hier uit!’ gebood Djelika. Zij bleef alleen met een andere bejaarde vrouw, om het meisje af te leggen.

Doch zij trad achter den koster op het portaal en hield hem terug, toen hij juist met zijn gebedenboek in de hand de trap afging.

‘Zeg eens, er mag hier toch zeker wel een druppel af?’ vroeg zij.

Hij haalde haar de jeneverflesch, welke zij achter de deur aan den mond zette. Hij wilde ze weder beneden brengen, doch zij verdedigde de flesch als haar eigendom en bood ze met het glas aan de andere aflegster aan.