Het land der verbeelding

XXXIV.

Aldus was de zomer voorbij gegaan. De gestadige, spannende verwachting, het ziekelijk verlangen, de immer herhaalde ontgoocheling, de altijd herlevende hoop, hadden hare zenuwen overspannen. Zij sliep slecht en at weinig. Men vroeg haar soms, of zij ziek was, zoozeer scheen zij veranderd.

‘Ze zou moeten meesteren, zei Virze tot tante Clemens, ‘Use is niet wel.’ Doch Useken loochende dat haar iets schortte en lachte met de voorspellingen, dat zij het beklagen zou geenen dokter te raadplegen: er stak een doorn in haar hart, die er niet uitgetrokken kon worden.

[p. 80]

‘Ge zijt de twee magerste meisjes van heel het dorp,’ was de opmerking die de koster wel eens maakte, als hij zich bij haar in den tuin, waar zij met Gabrielle stond, kwam voegen, en hij zag haar spottenderwijze beiden beurtelings aan.

‘Wij zijn zooals God ons geschapen heeft,’ sprak Gabrielle met nederige onverschilligheid, doch Useken - dat kruidje-roer-me-niet van het gevoel - ontstelde zeer. Zij had het terstond gedacht, dat de koster met zijn onbescheiden blik iets onaangenaams zeggen ging.

‘Is dat nu een kleur!’ schertste hij weder. ‘Gij,’ tot Gabrielle gewend, ‘hebt er altijd uitgezien als een heetekoek, ik heb u nooit anders gekend, maar Useken, die bloosde en zoo frisch was, toen ik hier kwam, aldus geworden!....

‘Ik geloof, dat ge dood gaat,’ zei hij haar eens als eene waarschuwing. Die onmeedoogende koster! Servaas zou zulke woorden niet spreken, meende zij. Het bedroefde haar zeer en nu zij in den spiegel keek, bemerkte zij, dat het wel waar kon wezen. Waarom had zij zich zelve aldus gekweld?

Omtrent Allerheiligen vertelde Leander eens toevallig, dat de zoon van den kerkbaljuw Servaas in Brussel had ontmoet. Hij was er zeer tevreden en zag er als een heele heer uit; de koster scheen zich volstrekt niet meer te herinneren, dat er een tijd was geweest, dat hij Useken met Servaas plaagde.

Het meisje had bijna liever vernomen, dat hij er ongelukkig was. Helaas, hij had haar vergeten! Zij was terneergedrukt en verouderd, omdat zij treurde over

[p. 81]

zijn verlies en ditzelfde moest haar van hem verwijderen, als hij bloeiend en vol levenslust terug zou komen, want zij verwachtte hem nog immer. In die lange winteravonden van eenzaamheid dacht zij aan hem en hoe blijde zij wezen zou, als hij daar eens plotseling voor haar had gestaan! Hij zou toch met het Nieuwjaar komen; hij moest immers zijnen voormaligen baas en zijnen vrienden een gelukkig jaar wenschen; doch het Nieuwjaar verscheen, de heele maand ging voorbij en van Servaas was niets te hooren...