Het land der verbeelding

XXVI.

De koster had zich niet vermaakt en was veel geld kwijt, vertelde hij 's morgens; Brussel was wel schoon: al berg op berg af, in sommige straten kon men over de daken der huizen de groene velden en verre heuvelen zien. Er was oneindig veel gewoel, er waren schitterende winkels; doch hun gezelschap - wellicht als vereeniging van een onbeduidend dorp - was met eenige andere als theater der uit te voeren stukken eene afgezonderde plaats aangewezen: ‘de St. Goorisplaats’, had men gezegd. Alles was slecht ingericht geweest; zij wisten zelfs niet, wanneer hunne beurt van spelen komen zou en hadden daar heel den namiddag moeten staan wachten.

Het was wel de moeite waard, zei hij - want hij koesterde groote begoochelingen over zijne vereeniging - zich al die moeite van repeteeren te geven, om voor wat arme vrouwen uit de buurt, met kinderen op den arm, en eenige kleine straatjongens te gaan spelen!

Het was zonderling, maar Useken hoorde het gaarne, zij kon er hartelijk om lachen; het was haar heel aangenaam te vernemen, dat de koster en bijgevolg ook Servaas, zich niet vermaakt hadden op dien Zondag, die haar zoo lang en doodsch was voorgekomen.

[p. 57]

Hare vreugd moest echter kort zijn.

‘Servaas was het best af’, zei de koster, ‘hij was zoo slim geweest niet bij ons te blijven, zoodra hij zag waar wij opgesteld werden; hij heeft eene getrouwde zuster in Brussel; wij hebben hem den geheelen dag niet meer gezien. Hij is zelfs nog niet thuis.’

Inderdaad, toen de vereeniging tegen den avond eens met het nieuw verkregen gedenkenismetaal, aan het vaandel gehecht, spelend door het dorp trok, was Servaas er niet bij, en nu begon het meisje zich kwellend af te vragen, waar hij toch blijven zou, en wat hij ginder doen mocht. Zij had eerst weder rust toen zij hem den Dinsdag in zijn gewone kleederen zag voorbijloopen.