Het land der verbeelding

XXII.

Sylvie van den gepensioneerde ging trouwen! Dat was het groote nieuws van den dag, en nog wel met den dorpsdokter, een jongen, braven man, die daarenboven fortuin bezat. Het was een schitterend huwelijk voor het meisje, voor haar, die zelve schier onbemiddeld was.

De slachtersjongen was het komen zeggen, en kort daarna verscheen de koster luidruchtig bij tante Clemens met dezelfde tijding. Hij legde er bijzonderen nadruk op dat beiden elkaar sedert meer dan een jaar in het geheim lief hadden, als wou hij te kennen geven, dat het dus niet verwonderlijk was, als zij anderen van de hand wees.

Tante en hij berekenden wat haar vader haar wel medegeven zou. Hoe was het mogelijk, dacht Useken, daarbij aan het geld te denken! Liefde, jeugd en schoonheid, wat bestond er anders dat belangrijk was voor haar?

[p. 49]

‘Ja, dat is groot nieuws,’ zei tante, ‘ze zullen er trotsch op zijn bij den gepensioneerde!’

‘Er zal nog wel zonderlinger nieuws te hooren zijn binnen kort,’ beloofde Leander met nadruk.

‘Wat dan?’ vroeg Useken.

‘Het zal wel uitkomen, later,’ glimlachte hij met zelftevredenheid.

Hij scheen geene rust te hebben en zat ongeduldig op zijn stoel te bewegen. Dan rees hij in eens op, doch bleef een oogenblik als aarzelend met de deur in de hand staan, voordat hij ze toetrok.