Het land der verbeelding

[p. 32]

XVI.

Het speelde haar heel den volgenden nacht en dag in het hoofd: zij moest Gabrielle volstrekt waarschuwen, eer het te laat was. En zij besloot heldhaftig dit te doen, hoe hard het haar ook vallen mocht, hare gezellin te bedroeven. Zij ging naar het lof als naar gewoonte, Servaas was er ook en Gabrielle zat schuins voor haar als immer. Toen nu op het einde de pastoor, vergezeld van den kerkbaljuw, die den emmer droeg, in de middelgang kwam en de weinige geloovigen, die er zich bevonden, met zijnen wijwaterborstel besproeide, weerklonk van op de hoogzaal de welbekende redowa en Gabrielle zag ter sluik met een veelbeteekenend knikje om. ‘Arme Gabrielle!’ dacht Useken.

‘Gaat gij mede?’ vroeg zij haar bij het uitgaan.

En Gabrielle ging met haar.

De oud-veldwachter zat nevens tante en deed als immer zijn beklag. De beide meisjes traden in den tuin en namen plaats op de bank.

Gabrielle had haar al gevraagd, of zij het beloofde dansairken gehoord had.

‘Leander zal ook niet eeuwig jonkman blijven,’ begon Useken met inspanning.

‘Hoe komt dit nu te pas?’ vroeg Gabrielle.

‘Wel, weet ge niet dat hij eenen brief aan Sylvie van den gepensioneerde heeft geschreven?’ zei het meisje met benepen hart en op doffen toon.

Zij dorst hare vriendin niet aanzien.

‘Neen, o neen, dat wist ik niet!’ klonk het belang-

[p. 33]

stellend zonder de minste spijt, ‘vertel mij dat eens,’ en Gabrielle zag Useken nieuwsgierig aan.

‘Maar hij krijgt ze niet.’

‘Wel toch,’ antwoordde de andere, ‘waar zijn zijne zinnen! Weet ge wat onkel de pastoor zegt? Dat de koster naar Barbara Molfhout moest gaan, en dat hij haar krijgen zou ook.’

Het bleek duidelijk, dat Useken zich bedrogen had en Gabrielle geene uitstapjes nopens den koster in het land der verbeelding deed. Wat was Useken blijde!

‘Neen, daar is hij toch nog te goed voor,’ sprak ze.

‘Wat? de rijkste boerendochter van den omtrek.’

‘Maar zulk eene botte en die alleman voor den gek houdt; men zou zeggen dat ze geen drie tellen kan; wanneer ze bij ons komt - want zij komt telkens als zij ter communie gaat zich daarna ontnuchteren - zit ze daar, als er iemand vreemds is, zonder spreken met haren opengespreiden neus en haar gloeiend aangezicht; men zou zich wel schamen dat ze zoo weinig beleefd is.’

‘Zij hoeft niet beleefd te zijn, zij heeft geld,’ zei Gabrielle.

‘Dat is geen reden.’

‘Als men zóó rijk is!’ herhaalde Gabrielle, dezelfde gedachte met andere woorden uitdrukkend: zij scheen niet zeer vindingrijk in het weerleggen harer tegensprekers.

‘Dwaze Gabrielle,’ dacht Useken.