In onze Vlaamsche gewesten (onder pseudoniem W.G.E. Walter)

[p. 197]

XLIX.

De oude heer lag bewusteloos: zijne ademhaling was zeer ongelijk, soms lang achterblijvend om dan weer grollend opgehaald te worden. Eene blauwachtige tint was over zijn aangezicht verspreid, en zijne oogen waren gesloten. Alida hield zijne hand in de hare, en voelde, dat hij die nog krampachtig klemde. Hoelang zij aldus gezeten had met den angstigen blik op zijn stervend gelaat, wist ze niet: haar geest was als verstompt of verlamd bij het zicht van dit lijden, dat geene menschenhand meer lenigen kon....

Daar vernam zij eenen opkomenden stap: zij dacht, dat het de dokter was, die nog eens terugkeerde, en zag zelfs niet om, als zij de deur stilletjes hoorde piepen.

De pastoor stond aan het voeteinde. De fluweelen beurs der berechting, met een lint rondom

[p. 198]

zijnen hals bevestigd, hield hij met de rechterhand op de borst geklemd.

Eene koude rilling doorliep hare leden, en zij scheen met roerloosheid geslagen. De koster, de kerkbaljuw en een vreemd heer, welke hem geruischloos op de hielen gevolgd waren, kwamen insgelijks binnen.

Gentil Talu had zich in de hoedanigheid van neef door de hoveniersvrouw de deur doen openen.

Alida, verslagen door de overmacht, poogde niet meer weerstand te bieden.

Plechtig trad de pastoor tot dicht bij de sponde:

‘Mijnheer, Sandrie,’ riep hij luid, ‘hoort ge mij niet meer? Ik kom u met de heilige Kerk verzoenen!’

Het was alsof die woorden het gehoorvermogen van den stervende opgewekt hadden: hij richtte zich een weinig op, en opende de weifelende oogen. Hij scheen den pastoor te erkennen: eene uitdrukking als van machteloos verwijt verscheen op zijn gelaat; hij bewoog de lippen en wendde het hoofd af... doch uitgeput door deze krachtinspanning zonk hij achterover op zijn kussen. Zijne bleeke kleur verbleekte nog; zijne

[p. 199]

oogen draaiden; eene lange, laatste ademhaling bewoog zijne borst, en zijne onderste kinnebak bleef openhangen.

‘Hij is dood!’ sprak het meisje.

- ‘Hij leeft nog,’ bevestigde de pastoor,’ hij heeft ja gezegd, ik heb het duidelijk gehoord,’ en zich tot zijne mannen wendend: ‘ik ga hem het Heilig Oliesel toedienen...’ en hij deed het aan den overledene.

Op dit oogenblik kwamen de oudelieden van beneden de trappen opgestrompeld:

‘Het is gedaan,’ sprak de geestelijke, naar den doode wijzend, dien hij een kruisbeeld in de hand gestoken had,’ doch hij heeft zich met Gods gratie op zijn uiterste bekeerd.’

- ‘Het is niet waar!’ klonk eene ontstelde meisjesstem door de kamer.

‘Gij schaamtelooze leugenaarster,’ sprak de pastoor woedend, en greep haar bij den schouder: ‘Hieruit!’

Het kind vluchtte als eene misdadige in de richting der Zompelingen.