In onze Vlaamsche gewesten (onder pseudoniem W.G.E. Walter)

[p. 164]

XXXIX.

Op den dag der kiezing was het van 's morgens vroeg een onophoudend rijden en ratelen langs den steenweg, die van Crocke naar Gent geleidt: hoog bezette en dicht met kiezers gevulde diligences, ouderwetsche chaisen, rijtuigen van alle maaksel en kleur kwamen aan.

Van Hulle stond in zijn deurgat, en zag met gebalde vuisten, die hij achter zijnen rugverborgen hield, den pastoor glimlachend en schuins uitkijkend in het rijtuig van den geneesheer Soenen voorbijrijden, en wat daarachter den eenigen liberalen wagen van het dorp, waarin een viertal mannen zaten, die onafhankelijk genoeg waren om openlijk voor hunne meening te durven uitkomen. Zij wisten, dat hij tehuis gehouden werd, doch wenkten hem enkel om hem een teeken van kameraadschap te geven, hetgeen hij met een hopeloos gebaar beantwoordde.

[p. 165]

Eene vigilant sloot den stoet: van Hulle had ze 's avonds te voren zien toekomen met eenen vreemden heer in - het was Gentil Talu, die in de pastorij vernacht had. - Er lag beddegoed in, en hij ontdekte achter het venstertje een uitgemergeld gelaat, dat aan dat van eenen stervende geleek:

‘Och, Karelken Bijtebier!’ sprak de herbergier in verbazing tot zich zelven, ‘God, wat zal er van ons vaderland geworden...!’

Ondanks dit alles mocht het de Katholieken niet gelukken de zege te behalen. De liberale candidaat werd met eene groote meerderheid van stemmen gekozen, en onder oorverdoovend handgeklap als lid van de Kamer der Volksvertegenwoordigers op het stadhuis te Gent uitgeroepen. De geestdrift was onbeschrijflijk in de straten, de koffiehuizen en de Concorde. Overal weerklonk het gekend refrein van het Geuzenlied, en onder den indruk dezer schitterende overwinning werd in de Liberale Associatie besloten den volgenden Zondag al de maatschappijen van het land, welke tot de vrijzinnige denkwijze behoorden, op eene indrukwekkende betooging uit te noodigen.

[p. 166]

De rijtuigen van het omliggende, welke 's morgens als in triomftocht de kiezers ter stemming voerden, kwamen afzonderlijk en traag en stil weder tegen den avond aangereden.

In Crocke was de uitslag al vroeg gekend geweest door de duiven, welke sommigen medegenomen en met een briefje onder de vlerken opgelaten hadden.